Era Vulgaris: rollercoaster η ζωή μας, σάπιο το σύστημά μας

Από τα wannabe-έξυπνα σχόλια που μέσα μέσα γράφω στο τουίτερ καταλαβαίνετε πόσο μεγάλος φαν του κοέλιο είμαι. [Δεν είμαι, πας καλά;] Όχι ηλίθιε. Το σύμπαν δε συνωμοτεί για να γίνει αυτό που θέλεις. Το σύμπαν συνομωτεί μόνο για να σου διαλύσει ακόμα περισσότερο την ήδη κατεστραμμένη σου μέρα.

Το τελευταίο μου καλοκαίρι πριν να γίνω 'καλός πολίτης' -σε εισαγωγικά γιατί δε μου φαίνεται πως θα γίνω, άλλη ιστορία αυτή- δεν το περίμενα έτσι. Το περίμενα rave party και guaba, jager και μπύρες, θάλασσες και πρωταράδες, με φίλους, με αστεία, με χαρά, ελευθερία.

Αν κάποιος μου έλεγε το Γενάρη πως αρχίζοντας από τον επόμενο μήνα, όνειρα, φαντασιώσεις, ελπίδες που είχα για το καλοκαίρι μου θα καταστρέφονταν θα γελούσα μαζί του. Όλα φαίνονταν τόσο ονειρικά. Δεν περίμενα την καταστροφή. Δεν είχα plan B. Δεν είχα plan be.

Μα οι φιλίες καταστράφηκαν. Οι πρωταράδες και τα guaba και τα ποτά και τα πάρτυ θέλουνε παρέα. Και όρεξη, που τόσο μου λείπει τις τελευταίες δύο βδομάδες. 

Και έτσι έμεινα να απολαμβάνω την 'ελευθερία' μου στην πόλη που τόσο αγαπώ να μισώ και μισώ να αγαπώ, σε μια μαύρη και άδεια λευκωσία. Κλεισμένος σε ένα σπίτι που μου προκαλεί όλο και περισσότερα νεύρα κάθε ώρα που λόγω έλλειψης εναλλακτικής -που να μου αρέσει- αναγκάζομαι να μένω μέσα, μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή.

Με αποτέλεσμα οι μέρες μου να είναι αυτό που λέμε 'του ύψους και του βάθους', εναλλάξ σχεδόν. Rollercoaster, όπως και όλη μας η ζωή στην τελική. Ή high and mighty, ή πολλά νεύρα και σχεδόν κατάθλιψη.

[Ναι το ξέρω πως ένας που δουλεύει σκληρά έχει περισσότερα νεύρα και κούραση. Μα αναλόγως της κατάστασης του ο καθένας συμπεριφέρεται. Τα προβλήματά μου είναι αυτά. Μπορεί για εσένα να μην είναι σημαντικά, για εμένα όμως είναι.] Και τα προβλήματα που νόμισα πως για ένα μήνα θα τελειώσουν, είναι ακόμα εδώ, εξελιγμένα. Και μεγαλώνοντας προχωρούμε από πρόβλημα σε πρόβλημα. Και δε σταματάνε ποτέ.

Πού κολλά ο κοέλιο τώρα.

Ήμουν μέσα στο αυτοκίνητο όταν, γυρίζοντας το κανάλι, άκουσα -στο σίγμα πρέπει να ήταν- από το ραδιόφωνο -άρα στο πρώτο- μια συζήτηση [ήταν ο Δίπλαρος του δησυ και ο Χριστοφίδης του ακελ αν δεν απατώμαι, και οι δύο της επιτροπής παιδείας στη βουλή(;), και ο Νικήτας να προσπαθεί ματαίως να σταματήσει τον επερχόμενο πολιτικό καυγά που αναπόφευκτα θα ακολουθούσε] περί παιδείας. 

Λάβανε λέει δύο εκθέσεις από το υπουργείο παιδείας στη βουλή για προτάσεις που έγιναν στην τρόικα σχετικά με την παιδεία, και ο -κλασικά λαϊκιστής- του ακελ να φωνάζει πως με περικοπές θα καταστραφεί το επίπεδο του εκπαιδευτικού μας συστήματος στην κύπρο. Αντίθετα, ο του δησυ να προσπαθεί να πείσει πως οι αλλαγές αυτές θα είναι υποχρεωτικές μεν ώστε να μειωθούν τα κόστα, αλλά για το καλό, και μέσα στο πλαίσιο του 'μετασχηματισμού' ή 'μεταρρυθμίσεων' πως διάολο τις είπαν δε θυμάμαι τώρα που έχει θέσει ως στόχο η κυβέρνηση ή κάτι τέτοιο.

Κάπου εδώ πρέπει να υπογραμμίσουμε ένα βασικό σημείο, κύριοι πολιτικόκορες. Για να υποβαθμίσεις κάτι, πρέπει πρώτα να έχει κάποιο επίπεδο. 

Για το σαπισμένο μας σύστημα έχω γράψει ήδη πολλά, έχω φτύσει ήδη πολύ εμετό. Δε θέλω να το ξανααναπτύξω. Εκθέσεις, σχόλια, κείμενα, ολόκληρο έρα βούλγκαρις έκανα τον κόπο να γράψω. 

[Σημείωση: χωρίς να θέλω να το περηφανευτώ -πολύ- αλλά και ταυτόχρονα περήφανα, ανακοινώνω πως το κείμενο αυτό, μαζί με το άλλο που λέει για τη 'διαδήλωσή' μας για τα λεωφορεία δημοσιεύτηκαν σχεδόν αυτούσια -σχεδόν γιατί έγινε η απαραίτητη λογοκρισία στο αόρατο ειρωνικό δηλητήριο που είχαν οι λίγες μου λέξεις- στην εφημερίδα του σχολείου μου, γιατί 'εξέφραζαν την άποψη των μαθητών' -σε εισαγωγικά γιατί in real life οι περισσότεροι χεστήκανε- . Την άποψή μου εκφράζανε. Εμένα, ενός πρώην πικραμένου, απηυδησμένου -και σχετικά καλού- μαθητή της μούχλας αυτής που λέγεται δημόσια εκπαίδευση στην κύπρο]

Επί ματαίω. Γιατί κανένας μα κανένας δε θα μπει στον κόπο να ανοίξει τη σχολική εφημερίδα του και από το θεό ξεγραμμένου κύκκου β', ή κανενός άλλου σχολείου για να δει τα τυχόν παράπονα των μαθητών. Κανένας υπεύθυνος δε θα πάρει στα χέρια του την πρώτη έκθεση της χρονιάς ενός τυχαίου τελειοφοίτου [η πρώτη έκθεση έχει θέμα σχετικό με την παιδεία] -άσχετα πως οι μισοί την έχουνε έτοιμη από τα φροντιστήριά τους- για να δει τα προβλήματα. Γιατί ενός μαθητή της γ' λυκείου; Γιατί αυτός έχει δώδεκα τώρα χρόνια νιώσει στο πετσί του το λάθος. Ξέρει λίγο καλύτερα από κάποιον που κάθεται οχτώ με τρεις μπροστά στο γραφείο του υπογράφοντας επιστολές, αναλύοντας θεωρίες και χαϊδεύοντας άσπρες γάτες μέχρι να έρθει η ώρα να σχολάσει.

Το κερασάκι στην τούρτα, ή μάλλον το πετρέλαιο στην ήδη φουντωμένη φωτιά μου, το τελειωτικό χτύπημα στα ήδη κομματιασμένα νεύρα μου ήταν το θρυλικό απόφθεγμα του ενός από τους δύο πολιτικάντηδες, 'που θέλουν να μιλούν με παραδείγματα'. 

"Το εκπαιδευτικό σύστημα της Κύπρου έχει το ένα από τα μικρότερα ποσοστά μαθητών που φεύγουν από τα σχολεία πριν ολοκληρωθεί η φοίτησή τους". Και καλά ότι γίνεται καλή δουλειά.

Να σου πω κάτι άλλο μίστερ. Υπάρχει ένας παράγοντας που λέγεται κοινωνική πίεση. Πόσο μάλλον στην Κύπρο, όπου είμαστε πέντε νοματαίοι, όπου ο κουμπάρος σου είναι ο τρίτος ξάδερφος του φίλου του πρώην της αδερφής σου, όπου ο ένας ξέρει τον άλλο. Και όταν όλοι μεταξύ μας γνωριζόμαστε, υπάρχει και κάτι άλλο που λέγεται κουτσομπολιό, ή κοινωνική συζήτηση ή κάπως έτσι τη λένε τα πολιτισμένα αγγούρια. Όλοι το κάνουμε, θελημένα ή ακούσια. 'Ξέρεις το γιο της Y, αυτής που είναι παντρεμένη με το Ν το θείο του Η που ήταν συμμαθητής σου στην προδημοτική, ναι αυτός, πήρε αριστείο με δεκαεννιάμιση και πήγε στη γερμανία για να γίνει γιατρός, εσύ τι κάνεις με τη ζωή σου αχαΐρευτε;' [insert κλασικό disclaimer για συμπτωματική ομοιότητα here] Οι σπουδές, και σύντομα το μάστερ, πλέον δεν υπάρχουν σαν επιλογή για να βελτιώσεις τις γνώσεις σου και να εξειδικευτείς στο θέμα που σε ενδιαφέρει, είναι το μίνιμουμ που περιμένουν οι γονείς σου και οι συγγενείς σου για να μην τους χαλάσεις τις απαιτήσεις που έχουν από εσένα, να μην τους χαλάσεις την εικόνα που έχουνε στην κοινωνία -μη χέσω- και να μη σε συζητάει ο κόσμος. Εδώ γίνονται καβγάδες για να πάει κάποιος μαθητής στην Τεχνική σχολή αντί για ένα νορμάλ λύκειο, και παρόλο που ξέρεις ότι ο γιος ή η κόρη σου δεν το 'χει, ή θέλει να ακολουθήσει ένα χειρωνακτικό επάγγελμα, ΟΧΙ, ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΕ ΚΑΝΟΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ γιατί η χειρωνακτική εργασία είναι μια κατηγορία πιο κάτω και γιατί να γίνει ο γιόκας μου υδραυλικός και όχι λογιστής -γεμίσαμε με λογιστές και οικονομολόγους- και να μην κάθεται σε γραφείο και τι θα έχω να λέω μετά στις χάι κλας φίλες μου στο επόμενο τσάι-wannabe-γκαλά του χριστιανικού συνδέσμου της ενορίας.

Και μια που 'θέλετε να μιλάτε με χειροπιαστά παραδείγματα'. Οι Κύπριοι μαθητές, και κατ'επέκταση το κυπριακό εκπαιδευτικό σύστημα, έρχονται εδώ και χρόνια δεύτεροι από το τέλος στο πανευρωπαϊκό τεστ pisa, που αξιολογεί τα εκπαιδευτικά συστήματα της κάθε χώρας βάζοντας σε τυχαίους μαθητές από κάθε βαθμίδα ένα τεστ για να αξιολογήσει κατά πόσον έχουν τις βασικές ικανότητες, όπως αυτή της κατανόησης της γλώσσας, απλή μαθηματική λογική, λογική σκέψη, απλή φυσική. Είμαστε προτελευταίοι! [Τελευταία είναι η Ελλάδα, στην οποία ως γνωστόν η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη -εκεί που νόμιζες πως δεν πάει πιο κάτω-. ] Μπράβο μας!

Έχω την απορία τι διάολο φτάνει στα αυτάρεσκα αυτιά σας [pun intended] ενώ όλοι μα όλοι οι επηρεαζόμενοι φωνάζουμε.

Κάτι τελευταίο. Η περιβόητη αναγωγή -ή όπως την ονομάζουν οι 'φίλοι' του υπουργείου, στατιστική επεξεργασία, και πράγματι αυτό είναι- που όλοι μα όλοι περιμένουμε για να ψηλώσουν οι βαθμοί μας, δε δείχνει τίποτα άλλο από τρύπες, τρύπες στο σύστημα, τρύπες μεγάλες που τρέχουμε να καλύψουμε ανεβάζοντας βαθμούς για να κλείσουν οι θέσεις.

Μπορεί να έχω τελειώσει εγώ. Δε θα έχω να ανεχτώ τίποτα άλλο από αυτά. Πλέον είμαστε μακριά και -όχι- αγαπημένοι εγώ και το σύστημα. Μα δε θα πάψω -όχι όσο νιώθω πως μπορώ να πολεμήσω, όχι μέχρι να δω πως είναι όλα μάταια και να παραιτηθώ κι εγώ σαν τον καβαφικό σατράπη- να ενδιαφέρομαι, όσο έχω αδέρφια, όσο έχω παιδιά, όσο έχω δικούς μου, όσο υπάρχουν άνθρωποι στη δημόσια παιδεία. 'Η τουλάχιστον έτσι πιστεύω μια εβδομάδα μετά. Η αλλοτρίωση μοιραία, αναπόδραστα θα ακολουθήσει με τον καιρό.

Και κάπως έτσι, για άλλη μια μέρα, το σύμπαν συνωμότησε για να μου σκοτώσει άλλη μια μέρα. Γιατί ένα rollercoaster είναι η ζωή μας. 

[edit: συγχαρητήρια στην εθνική αγαπημένη. όαση στη σαχάρα σήμερα.]

P.S: όπου λαλούν πολλοί κοκόροι αρκεί να ξημερώσει. I know what I'm talking about.