15 λεπτά ψώνιου

Όλοι κάποτε ονειρευτήκαμε να γίνουμε διάσημοι. Viral. Internet sensations.

Κυρίως στην ηλικία της 6ης δημοτικού [μου], βλέπε περίπου 2007-8. Τον καιρό, δηλαδή, που έγινε της 'μόδας' το MSN messenger [και όλοι είχαμε ένα άτυπο διαγωνισμό ποιος θα είχε τις περισσότερες επαφές στο εμεσέν του]. Από τότε, κατάλαβα τη δύναμη που είχε το internet. Και από τότε, κατάλαβα ότι η πληροφορική ήταν αυτό που μου ταίριαζε.

Το πρώτο μου 'podcast' που είχα ανεβάσει, με ένα φίλο κολλητό μου θυμάμαι, ήταν ένα κακόγουστο αστείο που κάναμε στο messenger. Είχε πρωτοεμφανιστεί το windows live, [το οποίο συμπλήρωνε το mediocre windows vista] το οποίο έδινε στους χρήστες του τη δυνατότητα αποστολής ηχητικών και βιντεομηνυμάτων. 

Μια καλή ανοιξιάτικη μέρα, ανοίξαμε το λάιβ και στείλαμε ηχητικά μηνύματα σε 2-3 συμμαθητές μας, διάρκειας 10-15 δευτερολέπτων -επειδή τόσο ήταν το όριο-. Αποφασίσαμε ότι μας λέγανε ΟΒΑΚ [δε θυμάμαι τι ακριβώς σήμαινε το ακρώνυμο τώρα, πάντως είχε σχέση με βοθροκαθαριστές κύπρου. y'know, dumb ονόματα δημοτικού.] και αυτοσυστηθήκαμε. Η απάντηση που λάβαμε ήταν πως μέσα από το παλιό, μισοχαλασμένο μικρόφωνο του Χρήστου ακουγόμασταν σαν να ήμασταν ραδιοφωνικοί παραγωγοί. 

Και κάπως έτσι εξελιχθήκαμε σε OBAK radio ή κάπως έτσι, και το podcast μας που κράτησε μιάμιση περίπου ώρα ήταν ένας αχταρμάς της τότε διάσημης μουσικής, enrique iglesias και rebeldeway [περίπου τότε το καλοκαίρι ήταν η πρώτη φορά που άκουσα και αγάπησα για πρώτη φορά ξένο ροκ τραγούδι, συγκεκριμένα το californication των red hot chili peppers] και φυσικά σαχλών, ηλίθιων αστείων που τότε μας έμοιαζαν hilarious, γιατί έκαναν τους άλλους να γελούν και εμάς να νιώθουμε σαν δίδυμο μικρών CK και Carlin, όμως τώρα που τα θυμάμαι ακούγονται χειρότερα και από συνηθισμένα αστεία Σεφερλή. Και εννοείται, του πάθους και της θέλησης που είχαμε να νιώσουμε ξεχωριστοί, διάσημοι, αστείοι.

Το χιούμορ μου πάντως δεν έχει εξελιχθεί και πολύ από τότε :(

Σήμερα, έξι ++ χρόνια και μια σειρά αποτυχημένων mixtapes και podcasts μετά [βλέπετε, ποτέ δεν ήμουν διάσημος στο σχολείο, πόσο μάλλον το αντίθετο], το πάθος μου για μουσική και μια δική μου παραγωγή παραμένει αναλλοίωτο. [έχω προσωπικές εμπειρίες σε ραδιόφωνο, στην πραγματική ζωή, και ξέρω πόσο υπέροχα νιώθεις -και πόσο ντροπαλός είσαι την πρώτη φορά. και τη δεύτερη. και την τρίτη. και κάθε φορά.-]

Και όλο λέω πως θα ξαναρχίσω το δικό μου podcast, και όλο λείπει η όρεξη ή η έμπνευση ή ο χρόνος ή το υλικό -η μουσική ποτέ δεν τελειώνει- ή όλα μαζί. Και όλο σκέφτομαι ονόματα για το podcast για να ακούγεται appealing. Και όλο μου αλλάζω παρατσούκλια για να 'ακούγομαι' πιο 'artistic' [το μπαμπαστρούμφ  που μου κόλλησαν κάποτε και ποτέ δε μου ξεκόλλησαν το μίσησα όσο τίποτα άλλο στη ζωή μου]. Όλα για να ικανοποιήσω το ψώνιο που κρύβω, το ψώνιο που όλοι κρύβουμε μέσα μας.

Αλήθεια, πόσοι από εμάς/εσάς δε γράφετε στο τουίτερ και στο blog, εκτός από την έμφυτη ανάγκη που έχουμε ως άνθρωποι να εξομολογούμαστε τις σκέψεις και τα παράπονά μας [ και να βγάζουμε γραπτώς τον εμετό μας, όπως σημειώνω συχνά], για να ικανοποιήσουμε αυτή την έμφυτη, επίσης, ανάγκη μας να νιώσουμε διάσημοι; Να νιώσουμε γνωστοί; Μπορεί να το κάνουμε ασυνείδητα, ή συνειδητά σε μικρό βαθμό. Όλοι μας όμως το έχουμε ονειρευτεί, το έχουμε αναγνωρίσει σε μια γωνιά της φαντασίας μας. Το χρειαζόμαστε για να νιώσουμε ξεχωριστοί, επιτυχημένοι.

Και όλοι θέλουμε να νιώσουμε επιτυχημένοι, καθώς όλοι ξέρουμε το άτυχο και μοιραίο και αναπόφευκτο μας τέλος.

Ο Andy Warhol είχε κάποτε πει πως όλοι δικαιούμαστε 15 λεπτά φήμης. 15 λεπτά για να ικανοποιήσουμε το ψώνιο μας. Και σκέφτομαι: ακόμα και αν κάποτε τα αποκτήσω, ποιο μέρος της κομματιασμένης μου προσωπικότητας [για το σώμα και τις αθλητικές μου ικανότητες ούτε καν το συζητώ] πρέπει να δείξω στον κόσμο πρώτο;

Τι ξεχωριστό έχει ο καθένας από εμάς να επιδείξει;

Το όνομα αυτού, Long live the funk. Η μουσική δεν τελειώνει. Η θέληση δε θα λείψει. 

Το podcast θα το ξαναρχίσω. Να το περιμένετε.