Era Vulgaris: ψωμί, ελευθερία, το άλλο πώς το είπαμε, κύριε υπουργέ μου;
Λευκωσία, 23 Οκτωβρίου 2013
Ως μαθητής Γ’ Λυκείου, δώδεκα χρόνια τώρα στη δημόσια παιδεία …κύριε υπουργέ μου, να υποκρίνομαι άλλο δε μπορώ. Θα στα γράψω όπως ξέρω να τα λέω, κύριε υπουργέ μου.
Πριν λίγες μέρες είχα να γράψω έκθεση πάνω στο θεματικό κύκλο ‘παιδεία’. Πριν λίγες μέρες με βάλανε να σου γράψω μια επιστολή, κύριε υπουργέ μου, για τα προβλήματα που έχει η παιδεία μας. Και τι ωραία έκθεση έγραψα.
Σου έγραψα για τα προβλήματα της παιδείας υπουργέ μου. Για το πως το όλο εκπαιδευτικό σύστημα είναι τεχνοκρατικό και εξετασιοκεντρικό. Για το πως οι μαθητές δεν έχουν όρεξη για μάθημα. (Του εαυτού μου συμπεριλαμβανομένου.) Για την όλη βαθμοθηρική και ανταγωνιστική ατμόσφαιρα που επικρατεί και την έλλειψη συνεργασίας, πολλές φορές. Για την αδυναμία του συστήματος να προσφέρει, τόσο στον καλό, όσο και στον κακό μαθητή, τη γνώση με τον τρόπο με τον οποίο ΑΥΤΟΣ μαθαίνει καλύτερα. Για τη γενικότερη λειτουργία του σαν προκρούστειος κλίνη.
Πόσο θέλουμε να γυρίσει ο Θησέας απ’ την Τροιζήνα τώρα.
Σου έγραψα, κύριε υπουργέ μου, για την ανθρωπιστική παιδεία. Για την παιδεία η οποία ενδιαφέρεται να μεταδώσει τη γνώση στον κάθε μαθητή ξεχωριστά. Για την παιδεία η οποία ενδιαφέρεται πρώτα απ’ όλα όμως να δημιουργήσει ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Για το πώς αυτή μπορεί να λύσει τα υπάρχοντα προβλήματα του τωρινού εκπαιδευτικού συστήματος.
Στην οδηγία όμως, υπουργέ μου, έγραφε πως ανακοινώσατε ότι θα προβείτε σε μεταρρυθμίσεις. Στην πραγματική ζωή όμως, όσες επιστολές και να σου γράψουμε, υπουργέ μου, μεταρρυθμίσεις δε βλέπουμε μήτε στα καλύτερά μας όνειρα. Στην πραγματική ζωή, οι 450 λέξεις που είχα για όριο δε φτάνουνε για να εκφράσω τη λύπη μου. Τη λύπη μου για ένα σύστημα που, δώδεκα χρόνια τώρα, δε με έχει μάθει απολύτως ΤΙΠΟΤΑ. Δε με έχει κάνει ακόμη άνθρωπο. Και πραγματικά αμφιβάλλω αν σε πέντε μήνες περίπου π’ απομένουνε μέχρι τις Παγκύπριες εξετάσεις, και με τόση ύλη που χρειάζεται ακόμα να καλυφθεί, θα προλάβει να μου μάθει έστω και κάτι. Κάτι χρήσιμο.
Και γνωρίζοντας τους στόχους σας για μια καλύτερη παιδεία στον τόπο μας, σας απηύθυνα την παρούσα επιστολή, κύριε υπουργέ μου. Και συμμεριζόμενος τις απόψεις σας, και γνωρίζοντας ότι θα κινητοποιήσετε τους αρμόδιους φορείς, ήλπισα σε μια καλύτερη παιδεία στον τόπο μας, κύριε υπουργέ μου. Και έγραψα στο τέλος ‘Με εκτίμηση’.
Δε σου έγραψα όμως το πόση ώρα μου πήρε να αποστηθίσω τις σημειώσεις μου, κύριε υπουργέ μου. Δε σου έγραψα για τις τέσσερις ώρες που έχασα δουλεύοντας το θεματικό κύκλο παιδεία στα φροντιστήρια, προσπαθώντας να σου γράψω μια καλύτερη επιστολή, κύριε υπουργέ μου, προσπαθώντας να πάρω ένα καλύτερο βαθμό.
Δε σου έγραψα για τον πόνο κάποιων που μπήκαν νέοι στα υπουργεία, και πραγματικά πίστεψαν ότι μπορούσαν να αλλάξουν κάτι στη δημόσια παιδεία, κύριε υπουργέ μου. Δε σου έγραψα για όλους αυτούς που στελεχώνουν το υπουργείο σου, οι οποίοι δεν ενδιαφέρονται πλέον για τους μαθητές. Για τη νέα γενιά, κατ’ επέκταση.
Για τη νέα γενιά. Μια νέα γενιά, που χθες προχθές ήτανε έτοιμη να κατεβεί στα Starbucks στη Λήδρας για να τιμήσει κάτι, που έτυχε να γίνει, -όχι πάρα πολλά- χρόνια πριν, στις 17 του Νοέμβρη. Μια νέα γενιά, που ο ΜΟΝΟΣ λόγος για τον οποίο γνωρίζει τι έγινε το 1973, είναι αυτές οι βαρετές ενδοσχολικές γιορτές, με μαθητές που διαβάζουνε ανορεξάτα ένα κείμενο γεμάτο κλισεδιές, τις ίδιες κάθε χρόνο (ο Γιώργος ο Ιωάννου εδώ θα έλεγε ‘σαν να τα είχανε ξεσηκώσει από την τελευταία εγκυκλοπαίδεια’), για μία μονάδα παραπάνω στο βαθμό του τετραμήνου, μία χορωδία η οποία τραγουδά για ακόμα μια φορά τα ίδια πατριωτικά τραγούδια, ένα γρατσουνισμένο σιντί με τραγούδια που κοντεύει να σπάσει από την πολλή τη χρήση. Μια νέα γενιά, που ήθελε να τιμήσει τους ήρωές της βροντοφωνάζοντας το σύνθημα που σαράντα χρόνια πριν φώναζε η τότε νέα γενιά, κλεισμένη στο αιματοβαμμένο Πολυτεχνείο, και μήνες πριν στη Νομική.
Ψωμί, παιδεία, ελευθερία. Μα κανένας μαθητής δε σκέφτηκε να φωνάξει πως μας λείπει το δεύτερο.
Δεν τρέφω αυταπάτες, κύριε υπουργέ μου. Την επιστολή μου δε θα τη διαβάσεις ποτέ. Ούτε αυτή που σου έγραψε, με τόσο κόπο κι αυτός, ο συμμαθητής μου. Και ο άλλος μου συμμαθητής. Και ο περσινός μου συμμαθητής. Ποτέ δε διάβασες καμία επιστολή, που χρόνια τώρα σου γράφαμε σαν καλοί μαθητές που σέβονται τον εαυτό τους και το γονιό που πληρώνει για τα φροντιστήρια. Ούτε και αυτή που σου γράφω τώρα θα διαβάσεις, κύριε υπουργέ μου. Δε θα τη διαβάσεις γιατί δε γράφω σε 100% επίσημη γλώσσα.
Τι θέλω εγώ; Τίποτα δε θέλω. Σκέψου όμως κι εσύ τους μαθητές που θα ‘ρθουνε μετά από εμένα, κύριε υπουργέ μου. Εμένα το Μάη τελειώνει ο κύκλος μου, κύριε υπουργέ μου. Εγώ πέρασα, θα φύγω. Θα έρθουνε όμως κι άλλοι. Τα αδέρφια μου, τα αδέρφια των φίλων μου, γνωστοί μου, γνωστοί σου, οι γιοι σου και τα εγγόνια σου, κύριε υπουργέ μου. Μη σε μέλλει για μένα.
Συγγνώμη σου ζητάω που σου χάλασα τόσο από τον πολύτιμό σου χρόνο, κύριε υπουργέ μου. Δε με πειράζει αν δε με σχωρέσεις ποτέ, κύριε υπουργέ μου. Μα σκέψου κι αυτά που σου ‘γραψα για λίγο. Και δοκίμασε να συγχωρέσεις πρώτα απ’ όλα τον ίδιο σου τον εαυτό, κύριε υπουργέ μου.
Πήρα πίσω την έκθεση, κύριε υπουργέ μου. 14.
Με όση εκτίμηση μου έχει απομείνει από τις άλλες επιστολές που με βάλανε να γράψω,
Μπούλμπι
Comments
Post a Comment