Era Vulgaris: Radio(in)active - ωραία η εκπομπή σου

15 Αυγούστου.

Δε θα σταθώ στη χριστιανική αξία της μέρας. Εξάλλου, για ένα μουσουλμάνο, ένα ινδουιστή, ένα άθεο, έναν οτιδήποτε-εκτός-από-χριστιανό είναι μια συνηθισμένη μέρα.

Φέτος όμως είναι 2013. Ως γνωστόν, τόσο Κύπρος, όσο και Ελλάδα είναι σε δυσκολότατη οικονομική κατάσταση. Στην Ελλάδα πιστεύω πως έχει γίνει απόλυτα κατανοητό. Στην Κύπρο όμως, και συγγνώμη που επαναλαμβάνομαι, με μεγάλη μου δυσαρέσκεια διαπιστώνω πως οι περισσότεροι δεν έχουμε ακόμα  καταλάβει πως κάποιοι συνάνθρωποί μας βρίσκονται σε δεινότατη οικονομική θέση.

Σήμερα βρισκόμουν σε μια εκκλησία μαζί με τον πατέρα μου. Ο οποίος -για όσους δεν έκαναν τον κόπο να διαβάσουν το προηγούμενο- δούλευε σε γνωστό ραδιοφωνικό σταθμό για πάρα πολλά χρόνια. Δούλευε, γιατί πέρσι απολύθηκε.
Τον πατέρα μου δεν το λες και άγνωστο. Πάντα προσπαθεί να είναι ήρεμος και ταπεινός, έξω από τα φώτα της δημοσιότητας όπου η δουλειά του δεν το απαιτεί. Στην Κύπρο όμως, όπου όλοι είμαστε ξαδέλφια (ανήψια, που λέμε εδώ, ακούγεται και πιο οικείο, γνωστοί οι Κύπριοι για τη φιλοξενία τους) και κουμπάροι, ο ένας ξέρει τον άλλο.

Και έτσι, διάφοροι γνωστοί άγνωστοι, βρέθηκαν να του μιλάνε, πάντα σαν να ‘ναι φιλαράκια απ’ το στρατό. Και να του ζητάνε ‘εκείνη την εκπομπή στο ραδιόφωνο’ που ‘τους υποσχέθηκε κάποτε’ αν και δεν θυμάμαι να έχει υποσχεθεί δωρεάν εκπομπές ο πατέρας μου σε όποιον να ‘ναι. Τι πιο λογικό και τιμητικό για έναν Κύπριο από το να ακούσει τη φωνή του στο ραδιόφωνο. Να δει αν έχει καλά μπάσα. Και ν’ αφιερώσει ‘το επόμενον τραούδιν εις τον κουμπάρον μου τον Παναή, που έσhιει τζαι την γιορτήν του σήμερον ημέρα’.
Το πιο τραγικό απ’ όλα είναι ότι χρησιμοποιούν συχνότατα και τη φράση ‘σε ακούω συχνά στο ραδιόφωνο, είναι υπέροχη η εκπομπή σου, συνέχισε έτσι’. Όταν είμαι κοντά και ακούω τέτοια συζήτηση είμαι προπονημένος να κάνω κινήσεις γιόγκα και να ηρεμώ πριν μου έρθουν ορέξεις να μαυρίσω το μάτι του υποκριτή.

Ο Κύπριος χέστηκε αν έχεις απολυθεί πριν ένα χρόνο. Δε θα ενδιαφερθεί για σένα, την οικογένειά σου, τι κάνεις, το πως είσαι. Όχι μέχρι να σε δει από κοντά και να σου ζητήσει ‘εκείνη την εκπομπή που κάποτε του υποσχέθηκες’. Όχι μέχρι ν’ ακούσει τη φωνούλα του ζωντανά στο ραδιόφωνο και να αφιερώσει το επόμενο τραγούδι στον Παναή. Όχι μέχρι να δει αν η φωνή του έχει καλά μπάσα.

Στο χαρακτήρα μας είναι να εκμεταλλευόμαστε τον άλλο με κάθε δυνατό τρόπο. Είτε αυτό πρόκειται για εκείνη την εκπομπή, είτε αυτό πρόκειται για ένα δωρεάν γεύμα, είτε αυτό πρόκειται για κάτι μεγαλύτερο (no comments, άλλη ιστορία αυτό.)
Γενικά είμαστε τζαμπατζήδες. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα της δεξίωσης γάμου σε ακριβό ξενοδοχείο. Βγαίνει το γκαρσόνι με δίσκο γεμάτο κεραστικά, ξέρετε, απ’ αυτά τα θρυλικά με ψωμί, μαγιονέζα, σταφύλι και σαλάμι ή σολωμό. Οι wannabe-high-class στημένοι ΟΛΟΙ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ σε σειρά, ο καθένας να παίρνει από ένα ή δύο ή τρία ακόμα και να τα βάζει στο χαρτομαντηλάκι. Πριν φτάσει στα μέσα της σειράς δεν υπάρχει ψίχουλο στο δίσκο. (We all did that. Και εγώ, και εσείς.)

[Εδώ θα μπορούσα να σχολιάσω και το πρόσφατο επεισόδιο με το -φοιτητή;- που έπεσε από ΜΜΜ γιατί δεν είχε τα λεφτά να πληρώσει εισιτήριο. Δεν θα το σχολιάσω όμως και θα αρκεστώ στο να πω πως είναι -το ελάχιστο- θλιβερό να πεθαίνει ένας νέος για 1,40. Τα συλληπητήρια μου στην οικογένεια, R.I.P. stranger.]

Το τελευταίο σημείο που πονάει και θέλω να σχολιάσω είναι οι δηλώσεις, συνηθισμένες πλέον, του κάθε είδους πολιτικού και wannabe μεγαλοπαράγοντα. (Βλέπε ‘αν έχει καλά μπάσα’ πιο πάνω). Και μιλάμε όχι μόνο για προέδρους μεγάλων κομμάτων, αλλά και για προέδρους, αντιπροέδρους, αναπληρωτές αντιπροέδρους του συνδέσμου αγελαδοτρόφων, πατατοπαραγωγών, φτιάχνω-πιτόγυρα-ων.

Και στις δηλώσεις, τίποτα το καινούριο. Κάθε χρόνο εύχονται η επόμενη λειτουργία να γίνει στην κατεχόμενη Παναγία Κανακαριά, κάθε χρόνο εύχονται την απελευθέρωση των εδαφών μας, κάθε χρόνο η αντιπολίτευση κατηγορεί την κυβέρνηση για τα λάθη της και vice versa. Φέτος μόνο προστέθηκαν και οι λέξεις ‘οικονομική κρίση’. 39 χρόνια από τη μαύρη 20η Ιουλίου που οι Τούρκοι εισέβαλαν στην Κύπρο, 39 χρόνια από τότε και είμαστε το ίδιο στατικοί, το ίδιο προβλέψιμοι, το ίδιο ηλίθιοι.

Ως γνωστόν, δεν τα πάω καθόλου καλά με κανένα απολύτως κόμμα. Όχι τόσο λόγω λανθασμένων ιδεολογιών και προσεγγίσεων, βρίσκω σε κάθε ιδεολογία κάποια θετικά στοιχεία, αλλά για την αδυναμία τους να συνεργαστούν με οποιοδήποτε άλλο αντίπαλο κόμμα, αλλά και για το φανατισμό του λαού για τον οποίο ευθύνονται απόλυτα. Και κάπως έτσι έχουμε μια Κύπρο διχασμένη και αδύναμη να αποκρούσει οποιαδήποτε εξωτερική παρέμβαση. Λόγω αυτής της διχόνοιας που επικρατεί, ίσως και λόγω της αδυναμίας της πολιτικής ηγεσίας και του κράτους ως σύνολο, ίσως και λόγω της έλλειψης ενός ικανού ιγέτη.

Ώρες ώρες αναρωτιέμαι, αν οι Τούρκοι αποφασίσουνε μια καλή μέρα να επιτεθούν σε ολόκληρη την Κύπρο, θα αξίζει να πολεμήσω; (Φυσικά θα αξίζει να προστατεύσω το σπίτι μου, την οικογένειά μου, τη ζωή που έχω κτίσει, τη χώρα μου σε τελική ανάλυση). Μα έχω την αίσθηση ότι ακόμα και να τους σταματήσουμε, ακόμα και να τους διώξουμε από το νησί, πάλι κάτι θα κάναμε και θα τους αφήναμε ελεύθερους να μας εκμεταλλεύονται. Μπορεί και να τους το δίναμε πίσω.

Συμπεράσματα τρία. 1: πρέπει να ανησυχώ για τη χώρα μου 2: πρέπει να αρχίσω να ανησυχώ για τον εαυτό μου 3: ας ακούσω λίγο ραδιόφωνο ακόμη.



Υ.Γ.: Ευχαριστώ όσους άντεξαν και διάβασαν μέχρι εδώ. My greatest respect.
Υ.Γ.2: Θα ζητήσω και πάλι συγγνώμη από όσους το διαβάσουν. Είναι ψυχοφθόρο για τον ίδιο μου τον εαυτό να μη γράφω χιουμοριστικά.
Υ.Γ.3: ΦΥΣΙΚΑ και δεν αναφέρομαι σε όλους τους Κύπριους. Υπάρχουν αρκετές φωτεινές εξαιρέσεις.
Υ.Γ.4: Το όποιο σχόλιο ή/και ερώτηση είναι ευπρόσδεκτο εδώ ή και στο τουίτερ. Don’t hesitate to ask me anything.
Υ.Γ.5: Έχω γράψει πολλά υστερόγραφα;