ζόρικα επαγγέλματα

και να που μου περνά πάλι από το μυαλό η σκέψη να γίνω παραγωγός, producer, πώς το λέμε ρε παιδί μου, αυτό και ξανασκέφτομαι την επιτυχία που έχει ο αγαπημένος μου είρωνας της μουσικής σκηνής (αν, κύριοι, θεωρείτε την ηλεκτρονική μουσική μουσική, αλλιώς συνεχίστε πιο κάτω) και κόλλημα μου μέγα, ψόφιος ποντίκας ή deadmau5 για τους γραμματιζόμενους, και λέω και εγώ να αρχίσω ξανά το podcast μου. Και μετά βλέπω mad και ακούω ελληνικά pop hits και καταλαβαίνω το επίπεδο εδώ. Τόσο εκπληκτικό, τόσο wannabe τραγούδι του μηδενιστή και του σταν ΦΕΤΟΣ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΥΥΓΕΝΝΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑΑΑΑ, τόσο not.

μου λένε γίνε ηθοποιός και το 'χεις και φαντάζομαι τη βλακόφατσα μου στο γυαλί να της φέγγουνε προβολείς και κάτω να χειροκροτούνε ή να γελούνε ή να γιουχαΐζουνε και εγώ να ιδρώνω σαν τυφλοπόντικας που βλέπει φως για πρώτη φορά, και στα περιοδικά 'ο μπούλμπιος ο μέγας ο γελωτοποιός' ή 'τραγικότατος'. Μπούλμπι ο μέγας ο Αλίκης ο Βουγιουκλάκης. Ξανθός, υπέροχος. (υπό επίδραση ναρκωτικών και αλκοόλης, don't try this at home)
Και στο τέλος, στο εργαστήρι του Λούρα ή του Τσιάκκα να καταλήξω μοναχή σε καμιά σειρά του ή στην καλύτερη χειρότερη, σχολή Ντενίση. Ή ακόμα καλύτερα - χειρότερα, μετεξέλιξη σε πολιτικό. The possibilities are endless. Θα κάνω δικό μου μπρούσκο.

Μόνιμος (υπ)αξιωματικός ή ΕΠΥ. ΟΧΙ.

Να γίνω πωλητής σε φαστφουντάδικο ή φραπετζής (τον λέμε και μπαρίστα τώρα μη χέσω) μα έτσι κι αλλιώς θα καταλήξω κάπως έτσι προσωρινά.

Οδηγός φορτηγού ή αλλιώς αιωρούμενα τσιγάρα και βρισιές από τα παράθυρα. Ταξιτζής. Άτσαλο οδήγημα όλες ανεξαιρέτως τις ώρες του εικοστετραώρου. Perfect fits.


Ζόρικα επαγγέλματα δεν το λέει και ο Σούγλης; αυτό ακριβώς.