σαν ζώο μέχρι

Για όσους και κυρίως όσες το αγνοούν, το περίφημο 'μέχρι' στο στρατό είναι η μέρα που παίρνεις την προαπόλυσή σου χρησιμοποιώντας την άδεια που σου απομένει. Η νύχτα και η τελευταία σκοπιά που γίνεσαι στουπί με τη σειρά σου. Η μέρα που επιτέλους μπορείς να αφήσεις μούσι και μαλλί. Η μέρα που επιτέλους μπορείς να βάλεις φωτιά σε ό,τι σου θυμίζει τα προηγούμενα δύο χρόνια.

Και για αυτό το μέχρι ζούμε.

Δε φταίνε οι συνεχείς δόσεις καφέ και οι απανωτές μου ήττες στο τάβλι για την κατάντια μου. 

Αν είναι κάτι που προσπαθούν να πετύχουν -και πετυχαίνουν- στο στρατό είναι να μη σκέφτεσαι. Όποιος σκέφτεται πολύ δεν αντέχει. Έτσι υποχρεώνεις τον εαυτό σου σε τυφλή υπακοή σε κάτι τύπους που φοράνε την ίδια στολή με εσένα, μα με κάτι αστέρια πάνω, φοβούμενος την τιμωρία. Τρομαγμένος στη σκέψη να μείνεις ακόμα περισσότερο μέσα. Να χάσεις την ευκαιρία σου να ξαναγίνεις άνθρωπος για λίγο. Το μόνο που σε ενδιαφέρει πλέον είναι το πότε είναι η διανυκτέρευσή σου. Πότε θα βγεις, να ξεσκάσεις, να τα σπάσεις πιθανώς.

Ας πούμε ότι με το πολύ ενδιαφέρον για το τι συμβαίνει στον έξω κόσμο -με εξαίρεση τα κλασικά θέματα γυναίκα, σεξ, αυτοκίνητο, διασκέδαση- που μας διακατέχει στην [a la Λάζαρος Μαύρος] κομματιασμένη ΕΦ, το τελευταίο ενδιαφέρον νέο που έχει συζητηθεί στις τάξεις των φαντάρων νομίζω πως φτάνει πίσω στη βύθιση του τιτανικού.

Έχω ήδη συνηθίσει το σύστημα. Ξέρω πως η ζωή μου πλέον είναι καθάρισμα σκοπιά φαΐ επανέλαβε. Και δε ψάχνω πλέον τη λογική από πίσω. Καλούπι φτιαμένο για στρατιώτη. 

Δε λυπάμαι. Δεν παραπονιέμαι. Είμαι απλά ένας τρελός μέχρι να βάλω πολιτικά ρούχα ξανά.

Οπότε μην περιμένετε και πολλές σοφίες από το νωχελικό μου πλέον νου. 

Ήρθα να πω ένα γεια, να δώσω το παρόν μου, και να ξαναβυθιστώ στη σιωπή. Να επιστρέψω στο στάβλο που ανήκω όσο φορώ τα χακί. Σαν ζώο μέχρι το μέχρι.