you're in the army now, son: ηρεμία ευπραξίας γενέτειρα [#1: don't you worry child]

Ξύπνιος από τις 4:30 το πρωί γυρεύοντας το ποντίκι του υπολογιστή για καμιά ώρα περίπου με τη βοήθεια του λιγοστού φωτός της οθόνης του κινητού, και τρώγοντας ό,τι έβρισκα μπροστά μου στην πορεία, προσπάθησα να δω τον αγώνα των red sox. Τελικά βρήκα το μάους, έκατσα ξάπλα στον καναπέ με παρέα το lenovo και ένα έτοιμο latte που κέρασα στον πατέρα μου τη μέρα που έμπαινα στο κεν λάρνακας που κανένας δεν είχε πιει και κόντευε να λήξει, μόνο για να ανακαλύψω ότι το stream πια δεν έδειχνε σοξ καθώς είχαμε ήδη κερδίσει 2-1. και έτσι αποφάσισα να γράψω. Έβαλα το habana twist σε repeat. Πήγε πεντέμιση. Και τότε άκουσα.

Μπαίνοντας στο κεν λάρνακας δεν ήξερα τι να περιμένω. Ήμουν εκεί, υπάκουος στις οδηγίες που μου είχαν σταλεί μια καλή καλοκαιρινή ημέρα στο γραμματοκιβώτιο, σε φάκελο χωρίς γραμματόσημο και το όνομά μου γραμμένο απάνω. Ήμουν εγώ και ο πατέρας μου και μια τσάντα ταξιδιού παραλλαγής γεμάτη με ό,τι είχαν προτείνει οι μητέρες πρώην στρατιωτών στη δική μου, και ήξερα πως σε λίγη ώρα θα μέναμε εγώ και η τσάντα να μου κάνει παρέα. Το ήξερα. Το περίμενα. Ήταν κάτι που ήθελα. Λίγη ελευθερία παραπάνω. Μα εκείνη τη στιγμή οι σκέψεις μου δεν έλεγαν τα ίδια. Θα συνέχιζα μόνος μου από την πύλη που φρουρούσαν τρεις στρατιώτες και μετά. Ήμουν μόνος μου πια. Στα αυτιά μου όμως ακόμα σφύριζαν τα λόγια του γνωστού άσματος. Ήμουν μόνος μου αλλά έτοιμος.

~don't you worry child; see, heaven's got a plan for you.

Περάσαμε την πύλη μαζί με ένα γνωστό μου παιδί από τα ιδιαίτερα. Μας έδωσαν ένα κίτρινο χαρτάκι, η πατρίδα σε χρειάζεται, καλοσώρισες στο κεν λάρνακας, και ένα αριθμό πάνω. Πενήντα ένα. Μας έβαλαν σε μια δεκάδα, και προχωρήσαμε σε γραμμή ένα δρόμο εκατό μέτρα. Ένα συνηθισμένο καθημερινό περπάτημα για μένα. Μα ο πρωινός ήλιος, το βάρος των αποσκευών και το άγνωστο τον έκαναν ατέλειωτο. Μπορεί να ιδρώνω εύκολα, μα είχε κάτι το διαφορετικό ο ιδρώτας του δευτεριάτικου εκείνου πρωινού.

Θα μου μείνει χαραγμένη ακόμα στη μνήμη η βιασύνη με την οποία ξαναέβαζα τα πράγματα στη βαλίτσα μου μετά τον έλεγχο. Είχα φέρει τόσα πολλά πράγματα που δε μπορούσα να τα ξανασυγυρίσω. Έκλεισα κάτω από τα ρούχα το λουρί της τσάντας. Ίδρωνα. Αγχώθηκα. Δεν ήθελα να προκαλέσω καθυστερήσεις. Ήθελα η πρώτη μέρα να ήταν τέλεια. Ένας αξιωματικός μου είπε ότι έφερα πολλά πράγματα που δε θα χρειαστώ. [γιατί το 'φερα το βιβλίο θέμου] Ένιωθα άλλους εννιά και τρεις αξιωματικούς να γελούν πίσω από την πλάτη μου όσο εγώ έτρεχα. Μα κανένας δε γελούσε κι όλοι ήταν silent still. Με περίμεναν με υπομονή. Κάποιος με βοήθησε. Κάποιος με ηρέμησε. Τους ευχαριστώ.

Μετά, η γραφειοκρατία της γραφειοκρατίας τη γραφειοκρατία. Ώρες ατελείωτες να δίνω πέντε και έξι φορές τα ίδια στοιχεία πίσω από γραφεία με άτομα που φορούσανε παραλλαγές και συνεντεύξεις, -έχεις έλλειψη του ενζύμου g5-δε-ξέρω-πώς-το-λένε - τι είναι τούτο πάλι -γιατί μου δίνετε την ίδια απάντηση όλοι ρε -ίσως γιατί κανένας δε ξέρει τι στο διάτανο είναι το ένζυμο που μου ζητάς -καπνίζεις; -όχι, ή τουλάχιστον όχι ακόμα, είχα πει με ένα μικρό γελάκι -ΜΗ ΓΕΛΑΣ -μάλιστα, και τον κοίταξα στα μάτια το στρατονόμο -ΜΗ ΜΕ ΚΟΙΤΑΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ.[ Μου είχαν πει για το ότι κάποιοι θα προσπαθούσαν να μας κάνουν να ψαρώσουμε. Oh we did.] -Τοξικές ουσίες; -όχι -Αλκοόλ; -όχι -προχώρα παρακάτω. 

Στο λόχο τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Πήγαμε για συνεντεύξεις από τον επιλοχία και το λοχαγό. Ο επιλοχίας ήταν καλόκαρδος, μετά παρέλαβα το περίφημο λουκάνικο με όλα τα πράγματα που θα χρεωνόμουν μέσα, μετά πήγα τελευταίος στο λοχαγό για συνέντευξη. Καλωσόρισες, πες μου το όνομά σου, πήγες καψιμί; -όχι -μα γιατί; -μου χρέωναν αντικείμενα όταν οι άλλοι πήγαν -έλα ένα νερό κερασμένο από το λοχαγό σου -ευχαριστώ. Και για να μην τα πολυλογούμε, έμαθε πως ήμουνα κομπιουτεράς και λέει πως κατάλαβε πως ήμουνα και καλό παιδί μα αγχωνόμουν πολύ, ήθελα όλα να πάνε καλά. Μου είπε πως θα χρειάζονταν βοήθεια από ένα άτομο σαν εμένα που ξέρει από πληροφορική, και πράγματι την επόμενη μέρα με φώναξε στο γραφείο του να βοηθήσω με την καταγραφή δεδομένων.

Τόσο ο διμοιρίτης μου, όσο και ο λοχαγός και γενικά τα στελέχη στο λόχο με βοήθησαν πάρα πολύ να προσαρμοστώ στο περιβάλλον, να περάσω από τον ενικό του γνωστού στον πληθυντικό ευγενείας και στην αναφορά του νεοσύλλεκτου στρατιώτη, και μάλιστα, όχι, δε γνωρίζω, αδικαιολογήτως. Ακομπλεξάριστοι και αυστηροί όπου χρειαζόταν. Τους χρωστάω πολλά. Όχι σε υλικό αγαθό. Με βοήθησαν πολύ στην αλλαγή μου σε νεοσύλλεκτο, και θα κρατήσω για αυτούς μια ξεχωριστή θέση στη μνήμη μου, έστω κι αν περάσαμε τέσσερις μέρες μαζί.

Τηλέφωνα στους δικούς μου, όλα πάνε καλά, χωρίς πολλές πολλές λεπτομέρειες. Οι λεπτομέρειες δε χρειάζονται εδώ μέσα.

Πρώτη μέρα θαλαμοφυλακή 4-6 τα ξημερώματα. Παραλλαγή και άρβυλα και το φακό στο χέρι. Εγώ και ακόμα ένα παιδί να προσέχουμε άλλους δεκαεφτά. Δύο εφοδεύοντες είχαμε μέχρι το τέλος της υπηρεσίας και αγχώθηκα, μα όλα πήγανε καλά στο τέλος.

Στο λόχο ήρθανε γνωστοί μου και άγνωστοι, γνωριστήκαμε και περνούσαμε καλά.

Μα την τέταρτη μέρα, την ώρα που χτυπούσαμε προσοχές και ημιαναπαύσεις με φωνάζει ο λοχαγός στο γραφείο του και μου δίνει μια λίστα με ονόματα. Κατεβαίνω κάτω, κύριε ανθυπολοχαγέ επιτρέπεται; ο κύριος λοχαγός θέλει τα άτομα στη λίστα στο γραφείο του, ντάξει πάρ'τους. Ανεβαίνουμε οι πέντε από τους οχτώ, οι τρεις ήταν στο γιατρό, κρίμα, μας λέει, και ήσασταν από τα καλύτερα μας παιδιά: ήρθε διαταγή από το υπουργείο να πάτε στο κεμκ. Τι είναι το κεμκ κύριε λοχαγέ; Το κεν στο σταυροβούνι, κέντρο εκπαίδευσης μονάδων καταδρομών. Η κατάσταση θα είναι η ίδια, μην αγχώνεστε, απλώς οι εκπαιδευτές σας θα είναι καταδρομείς. Μπούλμπι παιδί μου μην αγχώνεσαι και όλα θα πάνε καλά. Τρεχάτε να φτιάξετε τις βαλίτσες σας, και χειραψίες και καλές συνέχειες, και πέντε ώρες να περιμένουμε τα λεωφορεία και ξεκινούμε για ένα ακόμα άγνωστο.

~don't you worry child; see, heaven's got a plan for you.

Πειθαρχία ευπραξίας γενέτειρα.

Μπλε κεφαλαία γράμματα μεγάλα με την κλασική πλέον 'αρχαιοελληνική' γραμματοσειρά και την αφίσα να πλαισιώνεται από μαιάνδρους, γιατί τίποτα δε λέει καλοσώρισες στους καταδρομείς καλύτερα από την ύπαρξη του ελληνικού στοιχείου παντού και πάντοτε. 

Αυτή η αφίσα, λοιπόν, είναι έξω από τα εστιατόρια της μοίρας. Από μέσα τα εστιατόρια είναι γεμάτα με κορνίζες ηρώων της εοκα και φωτογραφίες από ασκήσεις λοκατζήδων. 

Και αρχίζουμε πάλι νέες καταχωρήσεις δεδομένων και συνεντεύξεις επί συνεντεύξεων και στρωσίματα και ξανά φτιάξιμο του φοριαμού. Στη λάρνακα μπορεί να ένιωθα άνετα. Εδώ όμως όχι. Η φύση γύρω σου μπορεί να σε ηρεμεί, μα η ατμόσφαιρα μόνο φιλική δε φαινότανε.

Το επόμενο πρωινό ξύπνημα νομίζω πως ήταν το χειρότερο, αν όχι της ζωής μου, τουλάχιστον των τελευταίων 3 χρόνων. Εγερτήριο 6: ούτε έξι παρά ένα, ούτε έξι και ένα, έχετε δέκα λεπτά να ξυριστείτε, να ντυθείτε, να βάλετε και να γυαλίσετε άρβυλα και να στρώσετε κρεβάτι και να βγείτε έξω με το δίσκο σας για αναφορά και ρόφημα ΤΕΛΕΙΩΝΕΤΕΕΕΕ και για να μην τα πολυλογούμε βρέθηκα να τρέχω σαν παλαβό και στο τέλος να ακούει όλος ο λόχος κατσάδα από τον υπολοχαγό γιατί υπήρχαν και χειρότεροί μου. Και πάμε για ρόφημα και τρεχάτε πίσω για να στρώσετε και να κάνετε καθαριότητες και μετά επιθεώρηση αν όλα τα κρεβάτια είναι στρωμένα τέντα και αν είναι σκουπισμένο και σφουγγαρισμένο το πάτωμα.
[Αλήθεια, ποιος ψυχαναγκαστικός αξιωματικός εφηύρε το συγκεκριμένο τρόπο στρωσίματος και φακέλου, και ΓΙΑΤΙ δίνεται έμφαση στο πως να στρώνεις τέντα παρά στο πώς να παίρνεις το όπλο στα χέρια σου; Πειθαρχία θα μάθεις με πολλούς τρόπους εκτός του στρωσίματος. Δεν είναι να πολεμάς και να πειθαρχείς ο σκοπός της Εθνικής Φρουράς υποτίθεται; Και γιατί να στοιχίζουμε τα κρεβάτια μας αλά φενγκ σούι; ]

Περνώντας οι μέρες άρχισα επιτέλους να συνηθίζω την κατάσταση, και σιγά σιγά είμαι πιο άνετος στις κινήσεις μου. Κατάλαβα ότι με τους καταδρομείς θα έχω την ευκαιρία να κάνω μια πιο ολοκληρωμένη εκπαίδευση. Είμαστε 120 άτομα ενώ στο λάρνακας θα ήμασταν 1600. Το φαγητό, οι εγκαταστάσεις, το τοπίο είναι καλύτερο. Αλλά το ωράριο είναι πολύ αυστηρό και μέχρι το μεσημέρι ο ήλιος είναι ανυπόφορος.
Στα μαγειρία, αν εξαιρέσεις τη λάντζα και το καθάρισμα πατάτας/κρεμμυδιού/random ζαρζαβατικού στην αυριανή σαλάτα, κάνουμε πολύ γέλιο με τους παλιούς καταδρομείς, μέχρι τουλάχιστον να πεταχτεί κανένας λοχίας και να τελειώσει το πάρτι για σήμερα. Το ίδιο και στις θαλαμοφυλακές. Η ώρα το βράδυ περνά πιο εύκολα. Και στο τέλος της μέρας ξελαρυγγιζόμαστε φωνάζοντας το αγάπησα έναν αετό και άλλα συνθήματα. [Οι απανταχού στρατόκαυλοι ήδη κατάλαβαν για τι πράμα μιλώ]
Και έχω να πω πως, όταν τα πράγματα είναι ήρεμα, τότε μπορώ και εγώ να υπακούσω και να εκτελέσω διαταγές με περισσότερη θέληση. Και ο συγχρονισμός στην παρέλαση γίνεται καλύτερα.
Για εμένα το μότο είναι άλλο.

Ηρεμία ευπραξίας γενέτειρα.


Η Παρασκευή, η μέρα που θα βγαίναμε με άδεια, περίμενα πως θα ήταν δύσκολη μέρα. Πράγματι. Και έγινε ακόμη πιο δύσκολη γιατί κάποιοι ακόμα δεν κατάλαβαν πως πρέπει να στέκεσαι προσοχή χωρίς να κουνιέσαι, και ότι η αναφορά είναι ιερή γιατί στον πόλεμο γίνεται για να αναφερθούν οι νεκροί και οι τραυματίες και να τους απονεμηθούν κατά κάποιο τρόπο τιμές.
Και έτσι βρεθήκαμε μία η ώρα το μεσημέρι, μετά από μεγάλη ορθοστασία σε ημιανάπαυση, να κάνουμε δέκα κάμψεις [μαζί με το διοικητή της μοίρας!] πάνω στην καυτή άσφαλτο του γηπέδου του μπάσκετ. Και το διοικητή, [ο οποίος μας προσφωνεί πάντα, είτε μιλά σε έναν είτε σε όλους, σαν 'κομάντος' με ΕΚΕΙΝΗ τη συγκεκριμένη ελλαδική προφορά - πες μου, έχεις κανένα πρόβλημα κομάντος; -όχι κύριε διοικητά] θυμωμένο να φωνάζει ΚΑΗΚΑΤΕΕΕ; και εμάς να απαντούμε όχι παρόλο που όλοι ξέρουμε πως τα χέρια μας μπορούσαν να βράσουν αυγό εκείνη τη στιγμή. Αντέξαμε, υπερβήκαμε τον εαυτό μας. Και ας είναι η ψευδομαρτυρία μεγάλο στρατιωτικό παράπτωμα -dijo señor διοικητής της μοίρας-.

Στο τέλος μετά από έναν πανικό που επικράτησε πήραμε το πολυπόθητο φύλλο πορείας, επιβιβαστήκαμε στα λεωφορεία και πήραμε το δρόμο για τη λευκωσία. Καλή αγία νάπα και αναφορά έξω από τα στάρσκυ μας είπαν οι παλιοί από το μικρόφωνο του λεωφορείου.

Οι νύχτες που ακολούθησαν ήταν υπέροχες. Και εδώ εκτιμάς τη δύναμη που έχει η φιλία και η παρέα, και βλέπεις το πόσο έλειψε ο γλόμπος στους δικούς του. -οι οποίοι σημειωτέον δεν είχαν κάνει φραπέ όσο έλειπα. Όχι τόσο από respect στο νέο αλλά επειδή εγώ είμαι ο official φραπετζής (barista για τα πολιτισμένα αγγούρια) του σπιτιού. Και μπορώ να πω πως τα φτιάχνω αρκετά καλά- μόνο από τις εκφράσεις στο πρόσωπο των δικών μου. Ο πατέρας στο αυτοκίνητο καλώς το φαντάρο, η μάνα και οι μικρές αδερφές μου αγκαλιές φιλιά, ο αδερφός 'νέοοοοο' και η αδερφή με μια έκφραση 'επιτέλους θα πιούμε φραπέ' ")

Σήμερα πρέπει να επιστρέψω πίσω. Έχω τόσα πολλά πράγματα που θέλω να κάνω και τόσο λίγο χρόνο. Έχω τόσα που θέλω να πω και τόσο λίγες ευκαιρίες. Και καταλαβαίνω πια γιατί το κάθε λεπτό είναι σημαντικό.
Μα δε πτοούμαι. Το καθετί θα έρθει με τον καιρό του. Είναι σχεδιασμένο.

~don't you worry child; see, heaven's got a plan for you.



Οι σειρήνες αντηχούσανε και τρυπούσανε τα αυτιά και μου θύμιζαν πως κι εγώ είχα ξεχάσει. Επιβεβαιώνω για ακόμα μία φορά ότι είμαι και εγώ αυτό που περιπαίζω, είμαι και εγλω αυτό που μισώ. Την Παρασκευή μας είχαν κάνει και μια μικρή παρουσίαση περί της εθνικής μας τραγωδίας. Είμαι νεοσύλλεκτος ακόμα στρατιώτης, πρόσφυγας και περήφανος για την καταγωγή μου, και έχω ξεχάσει το λόγο της ύπαρξής μας, εμάς της Εθνικής Φρουράς: την τουρκική απειλή. Η μόνη μου έγνοια το πρωί ήταν να δω μπέιζμπολ, ήταν να περάσω όσο το δυνατόν καλύτερη τη σαρανταοχτάωρή μου άδιεα, ξέχασα το ότι πεντέμιση η ώρα θα έπαιζαν οι σειρήνες που θα θύμιζαν σε όλη την κύπρο τις ίδιες σειρήνες που έπαιζαν σαράντα χρόνια πριν και καλούσαν σε επιστράτευση, τους τραυματίες και νεκρούς που χάθηκαν στις μάχες για να ζω εγώ εδώ σήμερα, τους διακόσιες χιλιάδες πρόσφυγες εκ των οποίων και πρόγονοί μου, τους τότε χίλιους εξακόσιους δεκαεννιά αγνοούμενους, το τριανταεφτά περίπου τα εκατό του νησιού μας που κρατάει ο κατακτητής. Έχω ξεχάσει γιατί δεν έχω συνδεθεί. Έχω ξεχάσει και νιώθω πως δεν είμαι ο μόνος. Έχω ξεχάσει την ιδιότητά μου, την ταυτότητά μου και νιώθω άσχημα, γιατί χωρίς ταυτότητα δε ξεχωρίζει ο άνθρωπος.


Η μέρα σήμερα θα περάσει με ηρεμία. Καιρός να ξαναγεμίσω τις μπαταρίες μου με πολλή υπομονή, λίγη δόση house και επιθυμία να νιώσω ξανά καλοκαίρι.
Θα επιστρέψω πίσω την επόμενη Παρασκευή αν όλα πάνε καλά. Μέχρι τότε να περνάτε καλά και πιείτε καμιά μπύρα για το ππουστόνεο.

Hasta pronto.

P.S.: έγραφα το κείμενο από τα ξημερώματα. Ένα ευχαριστώ σε όλους όσους είχαν όρεξη και αντοχή να διαβάσουν μέχρι το τέλος.