shitty experiences

*disclaimer: το κείμενο γράφεται -κλασικά- στο deadline με τη βοήθεια μπύρας και καφέ. Η οποιοδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα θα μπορούσε να ήταν συμπτωματική.


Dazed and confused που λέει και το τραγούδι. Πού, στα αιματοβαμμένα εργαστήρια της Πληροφορικής, όπου πάμπολλοι νέοι έπεσαν μαχόμενοι με τους compilers, να προσπαθούμε πάντα τελευταία στιγμή να τελειώσουμε εργασία. Η ώρα πήγε 4, η ομάδα αλλού. Τον ένα τον έκλεψε ο Ορφέας, οι δύο συζητάνε για το τέλειο random και ο υποφαινόμενος να φαντάζεται έναν τέλειο κόσμο.


Οι σχεδιαστές ιστοσελίδων μιλάνε συχνά για κάτι που ονομάζεται ‘user experience’, και πώς να κάνεις το μέσο χρήστη να μείνει στη σελίδα, ίσως και να επιστρέψει κάποτε, βασισμένο σε πραγματικά σενάρια. “Μπαίνει ένας πελάτης να αγοράσει μια εξάδα μπύρες kinder Bueno.” Λοιπόν, το θέμα μας σήμερα, παίδες: πώς να κρατήσεις τον πελάτη στο μαγαζί. Βάλε χάρτη στην είσοδο. Σωστή ονομασία των διαδρόμων. Χρώματα να δημιουργούν αντίθεση και να μην ενοχλούν το μάτι. Ευγένεια. Τέλος, ρώτα τον πελάτη για την εμπειρία του – “για βελτίωση της ποιότητας εξυπηρέτησης”.


Τι είναι ο τέλειος κόσμος για εσένα, δάσκαλε; Υγεία; Χρήμα; Ειρήνη; Αγάπη; Ομόνοια στους ομίλους του Champions League; Όχι.


.. ο τέλειος κόσμος παίδες, είναι ένας κόσμος γεμάτος με τα tablets στην έξοδο της τουαλέτας του αεροδρομίου Λάρνακας, “σας παρακαλούμε βαθμολογήστε την εμπειρία σας σε σχέση με τις τουαλέτες μας”. Γιατί, αν εξαιρέσεις τις δεκάδες χιλιάδες μικρόβια που πιθανώς να φιλοξενεί η οθόνη, ποιος ιερόσυλος θα έχανε την ευκαιρία να βαθμολογήσει την πιο προσωπική του στιγμή σε κλίμακα 1-5; “Γρήγορο και χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, καζανάκι: ok, 4.”


Και τώρα, φανταστείτε να υπήρχαν tablets παντού για να μπορείς να βαθμολογείς πατάς το κόκκινο προσωπάκι. Για τις τιμές στα εστιατόρια ακριβώς έξω από τις τουαλέτες, για παράδειγμα, που κάνουν ότι ακριβώς και το dequeue του προγραμματιστή – κόφκουν κκελλέ. Ή την αξέχαστη εμπειρία σου με τη γραφειοκρατία σε σχεδόν κάθε κυβερνητική υπηρεσία. Ένα για τα νεύρα σου μετά από κάθε μεσημεριάτικο parking στην αγαπημένη Πανεπιστημιούπολη. Για την ποιότητα του βίντεο ενός γυναικείου σχολικού καβγά. (Απολαυστικότατο, amirite?) Για το πόσα σπάνια πόκεμον βγάζει το stop στη Φανερωμένη. (sorry, ξέχασα πως το Pokemon Go δεν είναι πλέον τση μοδός) Και για να μη ξεχνιόμαστε, ένα tablet για σχεδόν κάθε άρθρο του StudentLife.


…κάποιος το ανοιχτήρι σας παρακαλώ. Η εργασία μπορεί να περιμένει.






As published, στη χειμωνιάτικη έκδοση της τιμημένης εφημερίδας του UCY, τη λέμε και Φοιτητική. Μαντέψτε ποιος ξέχασε να το κάνει upload.

Comments

  1. Ασιχτιρ, πρεπει να παω στην φανερωμενη τοτε

    ReplyDelete
  2. θυμίζει και λίγο μπλακ μίρρορ

    ReplyDelete
  3. Ο αξιαγάπητος πάντα Μπούλμπι σε ρόλο Bruce αλά Braveheart! Shake it Bruce! Be a Man! Άκου να σε πω καλέ μου. Το μπλογκ σου έχει πάρει άσχημη τροπή, αναφέρομαι στις βασικές σου περιγραφές στο Front Page. Εχθρός με τον καθρέφτη, ντεκαφ ις δε ντέβιλ, ρώσικη ρουλέτα. Ολοι μας, άρα μπορεί να μιλάμε για κοινό, έχουμε το δικό μας καθρέφτη ο καθένας. Το αν θα γίνει κάτι με απήχηση εξαρτάται από εσένα. Όμως δεν είναι αυτό το θέμα μου. Έχεις ξανακάνει κριτική φαντάζομαι; σε αυτό που σπουδάζεις; πληροφορική και θέλω να βάλω τα πράγματα στη θέση τους. Δεν υπάρχει επιχείρηση που να λειτουργεί μόνο με εγκέφαλους. Μια βιομηχανία πχ, Ελληνική, Κυπριακή, πολυεθνική ακόμα και εταιρεία service να είναι, δεν μας απασχολεί τώρα αυτό, έχει διαβαθμίσεις. Εχεις πχ αποθηκάριους, φορτηγά, αυτούς που κουβαλάνε παλέτες, εργάτες, ιεραρχία. Για μένα, επειδή γράφεις αιματοβαμμένα εργαστήρια, σημαίνει πως πρέπει να ξεκινήσεις από κάπου. Πάει αυτό. Δεύτερον δεν θέλω να σου πω μόνο πως είσαι σε διαφορετική φάση από εμένα, ως φοιτητής. Θα σου κάνω δύο νύξεις, πρώτον αυτό που είπα και δεύτερον το φαινόμενο που το ένιωσα στο πετσί μου των σπουδών. Πρώτον. Έλεγα στα γραπτά μου για το βιολογικό ρολόι, γι αυτό σε πρόλαβα προηγουμένως. Στο λεξικό και όχι μόνο βλέπουμε πως δεν αναφερόμαστε απλά σε στάδιο, κυκλο ωρίμανσης. Λέει, εσωτερικός μηχανισμός που καθορίζει την κανονικότητα των βιολογικών ρυθμών. Όλοι οι άνθρωποι αγαπητέ έχουμε μία καθημερινότητα για την οποία φθάνουμε σε ένα σημείο που λέμε ότι δεν μπορεί αυτό να αλλάζει. Φαινομενικά, εσύ σε άλλη φάση, να γιατί στο είπα, αν εμφανίσεις στη σκέψη σου 5 πεδία ταυτόχρονα, γεια σας. Όμως. Δεν στα λέω αυτά, δεύτερο σχόλιό μου, μόνο για τη φάση σου και το βιολογικό ρολόι. Αμα διαβάσεις μαζί με το ρολόι συζητιέται το πως αντιδράμε στα εξωτερικά ερεθίσματα. Από προσωπική μου εμπειρία, αν δεν είσαι προετοιμασμένος, ο άλλος θα σε κάνει κόσκινο. Όμως θέλω επίσης να σε προλάβω, ξανά στη δική μου φάση τώρα από εγχειρήματα και αντιλήψεις στα οποία χωρίς εμπειρία νομίζεις ότι θα βρεις λύση. Στο πανεπιστήμιο άκουσα, το πανεπιστήμιο σου μαθαίνει τους μηχανισμούς που σου επιτρέπουν να μαθαίνεις ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ. Αυτές οι 2 τελευταίες λέξεις κρύβουν ουτοπία μιας και πρέπει να δεις αν το κάνεις μόνος σου, που μπορείς λόγω πληροφορικής, το ΠΩΣ ΘΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΕΙΣ. Ναι μεν, αλλά όσα βιβλία και αν αγοράσεις και να καθήσεις σε πλατφόρμα δεν αρκεί μόνο αυτό. Σου φέρνω το δικό μου παράδειγμα. Το πρώτο μου βιβλίο είχε τίτλο Μαθηματικά Μοντέλα. Σημαίνει πως αν αρχίσω να αγοράζω βιβλία μόνος μου μπορώ να ανταγωνιστώ αυτόν που έχει 2 μεταπτυχιακά και διδακτορικό στα Μαθηματικά. Είσαι επιστημονικό και ερευνητικό κέντρο; Δεν μπορείς να τα κάνεις όλα εκτός σπουδών, δεν είσαι Μαρκ Ζάκερμπεργκ και Μπιλ Γκέιτς και αν ακούσεις φωνές την έβαψες. Πρόσεξε. Δεν σου λέω μη δουλέψεις. Όλοι ξέρουν πχ ότι στην πληροφορικη τα πάντα είναι πρακτική, ωραίο είναι ένα Portfolio και μία βιβλιοθήκη Cases, πχ όλες οι κατανομές και πολλά άλλα θέματα που σπουδάζετε. Δεν γίνονται όμως όλα χωρίς χαρτιά ανεπίσημα. Αν υπάρχουν άτομα που το κάνουν έχουν αυτογνωσία, εσύ όμως σπουδάζεις. Χρειάζεσαι φαντάζομαι και δουλειά; Ξεκινάμε από τα απλά, δεν ξεκινάμε από data mining. Σε κάθε περίπτωση, αλλά αυτό δεν μπορώ να το εγγυηθώ εγώ αναμένω μία μονιμότητα στους τίτλους και το προφίλ του ημερολογίου σου, σοβαρότητα όμως. Καλό σου απόγευμα αξιαγάπητη μασκότ!

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular posts from this blog

josh #0: son of a dragonslayer

radio nowhere

the pornstar