pick your poison

Κανένας σε αυτόν τον κόσμο να μου φέρει τούρτα εμένα. Βέβαια εγώ γεννήθηκα ανοιξιάτικα. Αλλά ζηλεύω τον άνθρωπο μου. Αυτός γιατί να δικαιούται κι εγώ όχι;

*ΦΟΒΕΡΟ! ΒΑΛΤΕ ΤΗΝ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΣΑΣ ΚΑΙ ΔΕΙΤΕ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΟ 2017!*
Click-baiters, δεινόσαυροι, πνεύμα του χαράμπε και λοιπά ζώα του ίντερνετ. Στο Facebook σήμερα φαίνεται μια τούρτα δίπλα από το όνομα μου. Είκοσι και τέσσερις, Δεκέμβρης κρύος ο μήνας με σουμάδες, βαρεμάρα και καφέ φίλτρου. Χρόνια μου πολλά, long live the bulb. Να ζήσω να με χαίρεστε, να ζήσω να σας γράφω μεθυσμένα παράπονα.



Διακοπές χριστουγέννων. Η εποχή που βήχεις σαν να βρέθηκες μπροστά σε εξώστ αυτοκινήτου. Ο μήνας που δικαιούσαι να κρίνεις κόσμο από τον τρόπο που λένε τα κάλαντα. Οι εβδομάδες που εύχεσαι να γίνεις ό,τι θα ήθελες να ήσουν, βάζεις στόχους για τη νέα χρονιά και καταλήγεις να ξυπνάς σε hangover στο κρεβάτι βλέποντας βίντεο με γάτους. Οι μέρες που τρως σαν βουβάλι και καταλαβαίνεις γιατί τον σάντα βασιλάκη τον ζωγράφισαν χοντρό.

Γιώργος για τους πολλούς, μπούλμπι για τους λίγους. Μουσική; κυρίως rock. Αγαπημένοι αυτή τη στιγμή -να προσδιορίζεται σας παρακαλώ- οι Radiohead.
[Αλήθεια, όταν σε ρωτάνε ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι δε μένεις σιωπηλός και σκεφτικός προσπαθώντας να διαλέξεις μόνο ένα τραγούδι και δε μπορείς, και στο τέλος απαντάς ένα που ακούς συχνά τον τελευταίο μήνα;] Ζώδιο νομίζω αιγόκερως, με ωροσκόπο μπανανόφλουδα. Κάτσε να ακούσεις την ιστορία μου.




Η δική μου λίστα για τη νέα χρονιά, λοιπόν. Άκου.
Να γίνω κι εγώ άνθρωπος. Να πίνω λιγότερο. Να γράφω καλύτερα αστεία. Να πίνω ακόμα λιγότερο. Να σκοτώνω με καλοσύνη. Να μη σκοτώνω τον εαυτό μου. Να χωρίσω με τον καφέ. Να κρατήσω κι άλλο το ηλίθιο αυτό χαμόγελο που ζωγραφίζεται μέσα μέσα πάνω στο πρόσωπο μου..

Αρχίζω. Άκου.
Τρία είναι τα δηλητήρια μου. Ο καφές, η μπύρα και η μουσική. Με τη μουσική μου μεγάλωσαμε μαζί. Μου λέγανε πως ήταν καλή η φωνή μου. Αποφάσισα να την καταστρέψω. Αργότερα κατάλαβα πως ήταν λάθος μου. Πλέον θα με ακούσεις να δολοφονώ τραγούδια αγαπημένα, να φοβάμαι μη σπάσει κανένα τζάμι και πού λεφτά να πληρώνουμε.
Στη μουσική πάντα εξηγούσα τον πόνο μου. Κάποτε μου απαντούσε κιόλας. Μου έλεγε τα δικά της. Για τον κόσμο, τη ζωή, την ευτυχία, την ομορφιά, τον έρωτα, το χωρισμό, την ασχήμια, τον πόνο, το θάνατο. Την άκουγα πάντα εκστασιασμένος. Κάποτε προσπάθησα να μάθω να παίζω Guitar Hero για να μπορώ να μιλώ στη γλώσσα της, το ήξερα πως δε με καταλαβαίνει. Ήταν όμως πάντοτε συμπονετική. Στα μάτια της έβλεπα και βλέπω ακόμα τα λίγα συναισθήματα που ξέρω να εκφράζω.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, μπορεί να 'ναι κουφή κι αυτή σαν το Μπετόβεν. Κάπως τα καταφέρνει και με καταλαβαίνει πάντως. Αν τη δεις, θα την ερωτευτείς. Είναι όμορφη, όσο δε μπορείς να φανταστείς. Κάποιες φορές που θέλω να την αγκαλιάσω. Μα προσπαθώ, και τα χέρια μου πιάνουν αέρα..



Να τρώω λιγότερο. Να κάνω γυμναστική. Να γυμνάζω και τον άνθρωπο μου. Να πίνω ακόμα λιγότερο. Να μην είμαι τόσο ευέξαπτος και κυκλοθυμικός. Να κάνω πρόγραμμα. Να σκεφτώ το μέλλον μου. Να πίνω ακόμα λιγότερο..

Ίσως να είμαι ένας ακόμα έφηβος ρομαντικός. Συγγνώμη, όχι έφηβος. Οι έφηβοι είναι μέχρι τα δεκαεννιά τους λένε οι αγγλόφωνοι. Εσύ παππούλη γέρασες, δεν κάνει να μικροδείχνεις. Ξέρω σίγουρα όμως πως θα είναι φίλη. Έτσι δε λένε και μετά το χωρισμό όλοι; Το ξέρω όμως πως είναι ερωτευμένη με το γλόμπο. Και νιώθω χαρούμενος για το μικρούλη.



..ποιον κοροϊδεύω εδώ, τον άνθρωπο μου; Αφού ξέρω κι εγώ, ξέρεις κι εσύ που με ακούς τώρα. Ο γλόμπος δεν αλλάζει. Ίσως να αλλάξω αν γίνει καμιά καταστροφή. Μέχρι τότε όμως,

Η αλήθεια δε μπορώ να με φανταστώ έξω από την πληροφορική. Από μικρός είχα κάτι που με πείραζε. Η οθόνη είχε μέσα της κάτι μαγικό. Δεν είχα ποτέ κάποια σχέση να με ενώνει σαν τον Έλιοτ του Mr. Robot. Νιώθω όμως σαν ρομπότ μέσα μέσα. Μια μηχανή που μετατρέπει καφέ σε κώδικα, που λέει και το ανέκδοτο. Και κάποτε νιώθω και πως θέλω να αλλάξω τον κόσμο.
Ίσως να καταφέρω να γίνω θρύλος σαν τον Έλιοτ. Ίσως όμως και να μείνω ένα απλό ψευτο-δίκαιο, ψευδο-τυχαίο ανθρωπάκι. Έχω ακόμα να τελειώσω ένα πτυχίο. Μέχρι τότε όμως,



μέχρι τότε να ζήσω να σας ποτίζω βιτριόλι. Μέχρι τότε να ζήσω να σας υποχρεώνω να ακούτε τη μουσική μου. Sharing is caring δε λένε;


Είμαι ο μπούλμπι. Είμαι ο Γιώργος. Εσύ ποιον ήρθες να δεις σήμερα;

*edit: το τραγούδι ταιριάζει πολύ περισσότερο από το Paranoid Android