drinking karma seekers

έχετε παίξει ποτέ Roxanne; Από το γνωστότατο τραγούδι των Police φυσικά. 24 σφηνάκια μισό μπύρα - μισό ό,τι υπάρχει πρόχειρο να γλυκοκοιτάζουν από το μπαρ, ζητώντας το έλεος των δύο θαρραλέων μονομάχων, που στην αρχή νομίζουν πως θα έχουν τη δύναμη να τσουγκρίζουν κάθε ποτήρι που θα κατεβάζουν λαίμαργα.

Ο βασιλιάς στο μπαρ λέει πως το παιχνίδι είναι δύσκολο, πως οι περισσότεροι δειλιάζουν στη μέση της μάχης. Πως άλλοι άντεξαν, μα υπέκυψαν τελικά στις πληγές τους. Κι έχω δει και με τα μάτια μου στρατιώτες να καταστρέφονται στο διπλανό δωμάτιο κάτω από την ταμπέλα “μόνο αγοράκια”.

Είμαστε κάπου εκεί κρυμμένοι και εμείς οι δύο συνταξιδιώτες, να πολεμάμε εχθρούς και δαιμόνια, τραγουδώντας παράφωνα κι ό,τι τραγούδι αποφάσισε ο βασιλιάς να ακούσουμε. Αργά και βασανιστικά κάποιες φορές, με φωτιά, καπνό και γέλια από ηλίθια αστεία που ακούγονται πιο ωραία εκείνη την ώρα, ή γρήγορα κι όποιον πάρει ο χάρος, χτυπώντας τα δυο σώματα γεμάτα με αλκοόλ, γεμάτοι ευχές και πόνο.

Κι ήρθε εκείνη η ώρα που είμαστε εγώ, αυτός και σαράντα και οχτώ λιοντάρια να περιμένουν τη σειρά τους. Έρχεται η ώρα που δεν πρέπει να δειλιάσεις μπροστά στον αυτοκράτορα. Θα πέσεις μαχόμενος στο αιματοβαμμένο κολοσσαίο;

Rooooooxanne..

Δεν είναι πολύ δύσκολο το Roxanne αν είσαι μαθημένος. Ο μπάρμαν μας ξέρει και δε μας φοβάται. Στο μπαρ εκείνο είμαστε οι διψασμένοι θεοί της μπύρας, τα παιδιά του ήλιου του νυχτερινού. -Επόμενο, αν σε είδαν να κατεβάζεις pints σαν μπουκάλα νερό του μισού λίτρου- Στην πραγματική ζωή, απλοί procrastinating στρατιώτες της πληροφορικής.

Είσαι λίγο χαμένος για τα επόμενα λεπτά αν δεν έχεις φάει καλά, αλλά για την παρέα που σε κοίταζε περιμένοντας να φοβηθείς είσαι πλέον ένας ήρωας που μισεί τα χειροκροτήματα, και γενικά το θόρυβο. -Ίσως και πιθανή λεία για τα όρνεα που περιμένουν πώς και πώς να σε κομματιάσουν απόψε κάπου μαλακά.- Και για κάτι τύπους σαν εμάς που ζούμε για αναγνώριση, το να είσαι ο ήρωας της ώρας είναι υπέροχο, έστω κι αν δεν μπορείς να το απολαύσεις ή να κερδίσεις κάτι. Λίγη αγάπη από αυτές τις μικρές στιγμές, δύναμη αρκετή για να σηκώσεις ξανά το σπαθί σου.

Πίνοντας την καθημερινή σου δόση καφεΐνης επιστρέφεις σε έναν κόσμο που είσαι πνιγμένος σε δεκάδες deadlines και εκατοντάδες errors. Έναν κόσμο που είσαι εγκλωβισμένος σε ένα ντροπαλό εαυτό, ένα εαυτό τρελό για κρυφτό με τον έρωτα και παιχνίδια με το μυστήριο. Ένα φοβισμένο διάβολο που μιλά μόνο με λόγια τραγουδιών και ένα χαμογελαστό πρόσωπο που ξυρισμένο μοιάζει με αρκούδο, ή και μαξιλάρι. Ένα γλόμπο για αλήθεια.

Που έχει σκοπό να αλλάξει τον κόσμο το δικό του, ένα αστείο, ένα τραγούδι, ένα ποτήρι τη φορά.