είμαι ο μπούλμπι [#1: και κάπως έτσι γεννήθηκε το τέρας]

από μικρός έγραφα. Τίποτα ολοκληρωμένο φυσικά, καθώς κάτι έλειπε πάντα. χαρακτήρες πέρασαν πολλοί από το μυαλό μου. Ήμουν δραστήριος. Ήμουν αθληταράς. Ήμουν χιπστεράς και μονίμως b&w-level-depressed μονίμως. Ήμουν νέρντουλας. Ήμουν ζόμπι. Ήμουν το εξωγηινάκι από τα space invaders σε αποχρώσεις κεραυνού. Ήμουν ο wannabe ευθυμογράφος κριτικός εγώ.

Η λάμπα όμως άρχισε σιγά σιγά να ανάβει μια βαρετή μαγιάτικη προς καλοκαιρινή μέρα. Ήτανε σάββατο, είχα βγει την προηγούμενη και οι μπόσοξ είχαν κερδίσει. Ξύπνησα ποιητικά, με τις ηλιαχτίδες να καίνε τα πόδια μου. Κατέβασα τη δόση από καφέ μου και άνοιξα τη χθεσινή city. Και ήτανε τότε ο καιρός που είχανε μια στήλη με έξυπνα τουί. Διάβασα δυο, γέλασα -σπάνιο φαινόμενο για το λυκειόπαιδο εμένα- και αποφάσισα να ψάξω την ελληνική, λιγότερο φέιμους πλευρά του τουίτερ, που ποτέ δεν είχα ασχοληθεί μαζί της. Ήδη είχα και μια σελίδα που έγραφα τις πικρίες μου για προσωπική κυρίως χρήση, και είπα πως ευκαιρία ήτανε να το προωθήσω. 

Αρχικά έπαιξα με τα χάσταγκ σαν πρωτάρης. Και μετά κατάλαβα ότι δεν ήμουνα για αυτό. Διάβαζα καλημέρες και κατάλαβα ότι έλειπε το διαολάκι της παρέας. 

Και κάπως έτσι γεννήθηκε το τέρας. [που τότε είχε μούσι και πιο μακρύ μαλλί] Ένας γλόμπος μπάσταρδο ιδεολογιών, τρόπων ζωής και σκέψης. Ένα τέρας παρανοϊκό με δόσεις παράλογης λογικής. Ήμουν αυτό που ήθελα να φωνάξω. Ήθελα να ήμουν ο αέρας που φυσούσε στο δρόμο, το παραλήρημα του μεθυσμένου σκεπτόμενου, η φωνή των τοίχων που σιωπούσανε, ένα σπρέι αόρατο που γεμίζει υπόγειες διαβάσεις και δρόμους, ένας πίνακας ζωγραφικής με αίμα για μπογιά και φωτιά για πινέλο.

Ήμουν η φαντασία μου και η παράνοια μου. Ήμουν ο δεύτερος μου νους. Ήμουν μαχαίρι στραμμένο στο κακό και δίκαννο στραμμένο πάνω μου. Ήμουν αυτός που μισούσα και η κρυφή φωνή μου. Ήμουν ο ένας. 

Είμαι ο κακός που τόσο μου έλειπε.

Είμαι ο μπούλμπι.

 

{To be continued, που λένε και οι εγγλεζομαθείς}