*ενός λεπτού σιγή για τα καημένα τα παιδιά που θέλανε να λειτουργήσουν το δικό τους sushi bar και ξέχασαν τους εξαγριωμένους πελάτες που ζητάνε τον κωδικό του ίντερνετ για να βγάλουν σέλφι με το φαΐ τους, hashtag no filter. Ξύπνησε τότε από τη χειμερία του νάρκη, το δικό μου τερατάκι της διασημότητας. Το έκανα εικόνα: εγώ με ένα μικρόφωνο στο χέρι, με ακουστικά στα αυτιά, “είστε συντονισμένοι στη συχνότητα που κανένα ραδιόφωνο δεν πιάνει. Για όλους εσάς που δε μας ακούτε, ευχόμαστε ένα καλό υπόλοιπο της ημέρας.” Μόλις ανάψει η κόκκινη λάμπα που γράφει “On Air” τα πάντα έχουν τελειώσει. Σηκώνεις ό,τι μοχλούς χρειάζεται και ανοίγεις το στόμα σου. Κανένας δεν θα δει τον ιδρώτα που στάζει από το πρόσωπό σου, θα ακούσουν όμως τη φωνή σου, και περιμένουν να μάθουν ποιος είσαι. Προβολείς, κόσμος, κόκκινο χαλί, αυτόγραφα. Εσύ, αγόρι μου, είσαι rockstar. Κέρδισες τη eurovision, του χρόνου νικητής θα τραγουδάς στο Ελευθερία. Έβαλες το νικητήριο τρίποντο στη λήξη, σε ...
*μπορεί να νομίζεις πως είσαι cool, αλλά ποτέ δεν θα είσαι τράπεζα-κύπρου-που-διαφημίζει-app-για-τα-στρατευμένα-μας-νιάτα cool ξυπνά και πάλι, φίλες και φίλοι, κάθε εννιά με δώδεκα το πρωί, το douchebag γονίδιο του αγαπητού σας γλόμπου. Ο υποφαινόμενος αποφάσισε να μάθει κινέζικα γιατί είναι παράξενοι οι χαρακτήρες και για να καταλάβει επιτέλους τη γλώσσα που μιλούσαμε στην ενισχυμένη χημεία του λυκείου, προσπαθεί να το διαφημίσει παντού γιατί, όπως και να το κάνουμε, είναι υπέροχος τρόπος να τραβήξεις την προσοχή σε μια συζήτηση, και νιώθει επιτέλους επίτιμο μέλος του χίπστερ community τελεία cy. Way to go boss. Μάθατε πως ανέβασαν την τιμή του εισιτηρίου στο Μουσικό Χωριό Φέγγαρος φέτος; Θα έγινε πλέον mainstream. Κρυφός πόθος για το καλοκαίρι 2k17: να μάθω να χορεύω το ντεσπασίτο πασίτο πασίτο. Πώς το έμαθες εσύ αγαπητέ χιμπατζή που δε βγαίνεις από δωμάτια με air-condition *spoiler alert: ψέματα* σας ακούω να ρωτάτε, και εξηγούμαι: ίντερνετ. Ο μαγικός αυτός τόπος που υπάρχουν ...
Let me tell you my story, passenger. I hail from Iritop, the proud descendant of a great Bard family. I am the fortunate son of two kind halflings, Ian & Daria. My ancestors were known to be the best bards of their times. My deceased father always told me stories of my great great grandfather Frusciante, who fought in the long wars between the nations. A great musician, and the bravest of soldiers for peace indeed. And so begins my own story. When I was six years young, my parents got me the most beautiful gift; a black wooden guitar, with my family's emblem painted on it: a gold dragon an ancestor of mine had slain. It's the guitar I carry with me to this very day. I began practicing, to find I was gifted with this divine talent as well. Six more years later, I went on a quest to fulfill my destiny: to be the very best, like noone ever was. To thrash them is my real test, to gain fame is my cause. Why am I a member of The Adventurers , you say? I be...
βαθ'υ
ReplyDeleteπηγάδι
Delete