Era Vulgaris: η νεολαία που ρίχνει πέτρες στους αστυνομικούς
Ήμασταν αγανακτισμένοι εμείς οι μαθητές. Γιατί μας βάλανε να πληρώνουμε τις σχολικές τις διαδρομές δεκαπέντε ευρώ.
Και κατεβήκαμε στο υπουργείο των Συγκοινωνιών τον Οκτώβρη για να παραπονεθούμε. (όχι για να χάσουμε μάθημα, πώς σας πέρασε κάτι τέτοιο από το νου). Και μας είπανε ότι θα ανέβαλλαν την απόφαση για μετά τις γιορτές.
Προσωπικά, είμαι της άποψης ότι είναι λογικό να πληρώνουμε για να χρησιμοποιούμε τα λεωφορεία, αν και θεωρώ υπερβολικά δεκαπέντε ευρώ μόνο για σχολικές διαδρομές. Αλλά, από τη στιγμή που θα πληρώνουμε, αυτό αυτόματα σημαίνει και ότι θα λαμβάνουμε αυτά που δικαιούμαστε σαν πελάτες.
Και εξηγούμαι. Η κατάσταση που επικρατεί στο λεωφορείο για Μακεδονίτισσα είναι κυριολεκτικά "πατείς με πατώ σε". Εγώ δεν έχω καμία διάθεση να πληρώνω για ένα λεωφορείο στο οποίο θα νιώθω σαν σαρδέλα σε κονσέρβα.
Μας είπανε το Γενάρη "από τώρα θα πληρώνετε". Και θυμηθήκαμε τους απόρους μαθητές. Και είπαν και οι γονείς ότι τα πουλάκια τους δεν πρέπει να πληρώνουνε λεωφορεία. Μας είπαν να απεργήσουμε. Και απεργήσαμε, μια καλή Πέμπτη (όχι για να χάσουμε μάθημα, πώς σας πέρασε κάτι τέτοιο από το νου). Ήρθαν οι κάμερες και τα μικρόφωνα και ρωτήσανε τους μαθητές τι πιστεύανε για τα νέα μέτρα. Και οι μαθητές δεν ήξεραν τι να απαντήσουν. Ελάχιστα τα ελληνικά μας, βλέπετε, και πολλά τα greeklish μας.
Τελικά οι σταθμοί αποφασίσανε να βγάλουνε στον αέρα τους 'ανυπότακτους' ενός άλλου σχολείου, που αποφασίσανε πως σωστό θα ήτανε να πετροβολήσουνε τους αστυνομικούς για να βγουν από το σχολείο, να 'απεργήσουνε'. Και είπαν στο λαό: "ορίστε η νεολαία μας. Χαρείτε τα, τα παιδιά σας." Ούτε λόγος για τόσα λυκειόπαιδα που κάθονταν ειρηνικά στο προαύλιο πίνοντας το νέσκαφε τους την τρίτη περίοδο. "Η νεολαία μας ρίχνει πέτρες στους αστυνομικούς."
Όσο για τους πολιτικά φανατισμένους μαθητές -και γονείς-, ο καθείς έχει και την άποψή του. "Ο πρόεδρος φταίει που μπήκε το μνημόνιο." "Οι προκάτοχοι φταίνε που διαλύσανε την οικονομία." Και το κακό συνεχίζεται.
Το βράδυ, το αγαπημένο μας μέσο κοινωνικής δικτύωσης ή αλλιώς facebook, γέμισε κι αυτό ιστορίες με τον καλό οδηγό λεωφορείου που άφησε το μαθητή να μπει στο λεωφορείο χωρίς να πληρώσει, άρθρα για το πόσο αδικία είναι να πληρώνουν οι άποροι μαθητές τα λεωφορεία. Όλοι ήμασταν θυμωμένοι με το υπουργείο, που αποφάσισε αυταρχικά να μας υποχρεώσει να πληρώνουμε.
Σήμερα, τίποτα. Το τάιμλαϊν γεμίζει όπως συνήθως με duckfaces, events των ίδιων clubs που γεμίζουν με συνταξιώτες μου, με τους ίδιους, και-καλά-διάσημους djs που παίζουν σε loop τα ίδια τραγούδια κάθε παρασκευοσάββατο, και με ποστ τύπου "μόνο αποέλ", "au79", "Θ9".
Και αναρωτιέμαι, πώς καταφέραμε μέσα σε μια βδομάδα να ξεχάσουμε το θυμό μας. Πώς γίνεται να σιωπήσαμε, τόσο απλά. Και ψάχνω την απάντηση, και δεν τη βρίσκω.
Και κατεβήκαμε στο υπουργείο των Συγκοινωνιών τον Οκτώβρη για να παραπονεθούμε. (όχι για να χάσουμε μάθημα, πώς σας πέρασε κάτι τέτοιο από το νου). Και μας είπανε ότι θα ανέβαλλαν την απόφαση για μετά τις γιορτές.
Προσωπικά, είμαι της άποψης ότι είναι λογικό να πληρώνουμε για να χρησιμοποιούμε τα λεωφορεία, αν και θεωρώ υπερβολικά δεκαπέντε ευρώ μόνο για σχολικές διαδρομές. Αλλά, από τη στιγμή που θα πληρώνουμε, αυτό αυτόματα σημαίνει και ότι θα λαμβάνουμε αυτά που δικαιούμαστε σαν πελάτες.
Και εξηγούμαι. Η κατάσταση που επικρατεί στο λεωφορείο για Μακεδονίτισσα είναι κυριολεκτικά "πατείς με πατώ σε". Εγώ δεν έχω καμία διάθεση να πληρώνω για ένα λεωφορείο στο οποίο θα νιώθω σαν σαρδέλα σε κονσέρβα.
Τελικά οι σταθμοί αποφασίσανε να βγάλουνε στον αέρα τους 'ανυπότακτους' ενός άλλου σχολείου, που αποφασίσανε πως σωστό θα ήτανε να πετροβολήσουνε τους αστυνομικούς για να βγουν από το σχολείο, να 'απεργήσουνε'. Και είπαν στο λαό: "ορίστε η νεολαία μας. Χαρείτε τα, τα παιδιά σας." Ούτε λόγος για τόσα λυκειόπαιδα που κάθονταν ειρηνικά στο προαύλιο πίνοντας το νέσκαφε τους την τρίτη περίοδο. "Η νεολαία μας ρίχνει πέτρες στους αστυνομικούς."
Όσο για τους πολιτικά φανατισμένους μαθητές -και γονείς-, ο καθείς έχει και την άποψή του. "Ο πρόεδρος φταίει που μπήκε το μνημόνιο." "Οι προκάτοχοι φταίνε που διαλύσανε την οικονομία." Και το κακό συνεχίζεται.
Το βράδυ, το αγαπημένο μας μέσο κοινωνικής δικτύωσης ή αλλιώς facebook, γέμισε κι αυτό ιστορίες με τον καλό οδηγό λεωφορείου που άφησε το μαθητή να μπει στο λεωφορείο χωρίς να πληρώσει, άρθρα για το πόσο αδικία είναι να πληρώνουν οι άποροι μαθητές τα λεωφορεία. Όλοι ήμασταν θυμωμένοι με το υπουργείο, που αποφάσισε αυταρχικά να μας υποχρεώσει να πληρώνουμε.
Σήμερα, τίποτα. Το τάιμλαϊν γεμίζει όπως συνήθως με duckfaces, events των ίδιων clubs που γεμίζουν με συνταξιώτες μου, με τους ίδιους, και-καλά-διάσημους djs που παίζουν σε loop τα ίδια τραγούδια κάθε παρασκευοσάββατο, και με ποστ τύπου "μόνο αποέλ", "au79", "Θ9".
Και αναρωτιέμαι, πώς καταφέραμε μέσα σε μια βδομάδα να ξεχάσουμε το θυμό μας. Πώς γίνεται να σιωπήσαμε, τόσο απλά. Και ψάχνω την απάντηση, και δεν τη βρίσκω.
Comments
Post a Comment