node*

και πώς από το όχι με κεφαλαία περάσαμε εβδομηντατέσσερα χρόνια μετά στο όχι καριολάκι ένας θεός και ένας τραγουδιστής το ξέρουνε. Όχι για την περηφάνεια τούτου του τόπου και της σημαίας της μπλε με το σταυρό τον άσπρο μα και για την περηφάνεια των παιδιών που περπατάνε έξω από την πρεσβεία με τη σημαία, μα πάνω απ' όλα για την περηφάνεια των γονιών που έχουνε να λένε στους γύρω πως το παιδί τους παρελαύνει, όχι αυτό, το πίσω δεξιά και δες τι μαλλί του έκανα η μάνα του. Και εγώ όχι μάνα, στην παρέλαση θα πάω να φάω σάντουιτς του στάτιου και τη δόση μου καφέ και ίσως τίποτα σε θηλυκό που τόσο μου λείπει στα χακί. Και όχι μάνα, να γυρίσω πίσω δε θέλω. Μα όχι, δε μπορώ να κάνω κι αλλιώς γιατί όχι στην έξοδο θα μου πούνε και όχι στη ζωή μου μετά. Πολλά και τα όχι που άκουγα και όχι δε γίνεται και όχι είσαι μικρός και όχι είσαι παράλογος, και όχι δε σε θέλω και όχι μείνε μακριά. Τόσο που λέω και εγώ όχι στον εαυτό μου πριν προλάβει ο άλλος να ξεστομίσει τη λέξη. Τα όχι σ...

Για όσους και κυρίως όσες το αγνοούν, το περίφημο 'μέχρι' στο στρατό είναι η μέρα που παίρνεις την προαπόλυσή σου χρησιμοποιώντας την άδεια που σου απομένει. Η νύχτα και η τελευταία σκοπιά που γίνεσαι στουπί με τη σειρά σου. Η μέρα που επιτέλους μπορείς να αφήσεις μούσι και μαλλί. Η μέρα που επιτέλους μπορείς να βάλεις φωτιά σε ό,τι σου θυμίζει τα προηγούμενα δύο χρόνια. Και για αυτό το μέχρι ζούμε. Δε φταίνε οι συνεχείς δόσεις καφέ και οι απανωτές μου ήττες στο τάβλι για την κατάντια μου.  Αν είναι κάτι που προσπαθούν να πετύχουν -και πετυχαίνουν- στο στρατό είναι να μη σκέφτεσαι. Όποιος σκέφτεται πολύ δεν αντέχει. Έτσι υποχρεώνεις τον εαυτό σου σε τυφλή υπακοή σε κάτι τύπους που φοράνε την ίδια στολή με εσένα, μα με κάτι αστέρια πάνω, φοβούμενος την τιμωρία. Τρομαγμένος στη σκέψη να μείνεις ακόμα περισσότερο μέσα. Να χάσεις την ευκαιρία σου να ξαναγίνεις άνθρωπος για λίγο. Το μόνο που σε ενδιαφέρει πλέον είναι το πότε είναι η διανυκτέρευσή σου. Πότε θα βγεις...