Era Vulgaris: η κοντσίτα και οι ημίθεοι

Μια χαρά τα νέα ελληνικά. Βατό γραπτό. Εύκολη έκθεση, πράγματα που δε χρειαζόταν καν να διαβάσεις. Σπατάλησα δέκα λεπτά σβήνοντας φράσεις για να κατεβώ από τις 700 λέξεις.

Το γράψανε και στις εφημερίδες. 

"Για συγκεντρωμένους υποψήφιους, ήταν το χθεσινό δοκίμιο των Νέων Ελληνικών στις Παγκύπριες εξετάσεις, αφού αν και οι μαθητές κατά την έξοδο τους από τις αίθουσες των εξετάσεων δήλωναν ικανοποιημένοι".

Και στην τηλεόραση το δείξανε. Παντού μας το θυμίζανε ότι οι εξετάσεις αυτές κρίνουν το μέλλον μας. Ότι αυτές οι εξετάσεις χρειάζονται για να μπούμε στο πανεπιστήμιο, να πάρουμε πτυχίο, να βρούμε δουλειά [?]. Παντού μας το θυμίζανε ότι κατεβάζαμε τρεις καφέδες τη μέρα για να διαβάσουμε την ύλη, τη λογοτεχνία που μισήσαμε όσο τίποτα άλλο με την επιφανειακή και βαρετή ανάλυση των καθηγητών μας. Παντού μας θυμίζανε τα ιδιαίτερα μαθήματα που τρέχαμε πάνω-κάτω να προλάβουμε. 

Οι εξετάσεις δεν έχουν τελειώσει ακόμα.

Ακόμα τρέχουμε. Τρελοί.

[Αλλοτρίωση: η αποξένωση του ανθρώπου από το περιβάλλον, τους συνανθρώπους του και τον ίδιο του τον εαυτό.]

Αλλοτριωμένοι.

Εν τω μεταξύ, ο Κοντσίτος κέρδισε τη γιουροβίζιον. 

Και τι με αυτό, σπασμένε γλόμπο, θα πείτε. Και δίκιο θα έχετε.

Όμως ο κόσμος χωρίστηκε στα δύο. [κάτι σαν τον ποιητή στον 'καιόμενο'] Άλλοι ορκίστηκαν στον εαυτό τους και στους φίλους τους στο φατσοβιβλίο πως γιουροβίζιον δε ξαναβλέπουνε, αν και ξέρουνε και οι ίδιοι πως τον επόμενο Μάη πάλι [αλλοτριωμένοι] θα ανοίγουνε την τηλεόρασή τους για να δούνε το ξεφτισμένο πλέον διαγωνισμό [που κι εγώ έβλεπα μικρός]. Για να δούνε τα ερείπια μιας εκπομπής που άλλοτε είχε μουσική.

Ήταν και οι άλλοι, που υποστήριξαν την κοντσίτα. Και δεν ήτανε λίγοι.

Το συμπέρασμα; Κανένα. Απλώς καταφέραμε να δούμε πόσο open-minded ήτανε πραγματικά κάποιοι.

Εγώ; Διακρίσεις φυσικά και κάνω. Άθελα μου, μα και εκούσια πολλές φορές. Είμαι άνθρωπος. Με τις αδυναμίες μου, τα αΐπια μου. Και ναι, ένας κοντσίτος μου χαλά την 'αισθητική'. [Επιτεθείτε μου, wannabe open-minded cats] Όπως ακριβώς με χαλά το να βλέπω ένα ζευγάρι να γλείφεται [ναι] μπροστά μου, σε δημόσια θέα.

Αλλά η διαφωνία μου δε σημαίνει ταυτόχρονα ότι δε σέβομαι την επιλογή του/της/[?]. Δεν έχω κανένα απολύτως δικαίωμα να του επιβάλω την άποψή μου. Τα δικαιώματά μου σταματούν εκεί που αρχίζουν τα δικαιώματα του άλλου.

Όμως εσύ, αποελίστα του τουίτερ [και όχι μόνο, είναι απλώς τρανταχτό παράδειγμα] μισείς. Και το να μισείς είναι ακόμα χειρότερο από το να συγκρίνεις τον τραβεστί με τον παιδόφιλο. Πόσο μάλλον όταν θεωρείς κάθαρση το να εξαφανιστούν οι οποιοιδήποτε ομοφυλόφιλοι/trans/ομονοιάτες από τη γη.

Το έχω ξαναπεί. Κάθαρση δε θεωρώ το να εξαφανιστούν οι κοντσίτες. Κάθαρση θεωρώ το να φέρουν το νου τους επιτέλους οι hardcore οπαδοί του τόπου μας. Οι οπαδοί που έχουν όρεξη να αλληλοσκοτωθούν μεταξύ τους γιατί το σήμα της μιας ομάδας έχει άλλα χρώματα.

Και μια που μιλούμε για ποδόσφαιρο. Είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο [ή μαζί με τη Γερμανία] όπου πολιτική και ποδόσφαιρο συμβαδίζουν. Όσο και να λέμε ότι η εποχή που οι κομματικές συγκρούσεις έχουν σταματήσει να παίρνουν τη μορφή πετροπολέμου και καψίματος σημαιών στις κερκίδες ενός γηπέδου, όλοι οι άνθρωποι με ένα ίχνος λογικής στον εγκέφαλό μας ξέρουμε καλά ότι δεν ισχύει. 

Συνεχίζουμε [αλλοτριωμένοι] να σκοτωνόμαστε τουλάχιστον μια φορά το μήνα για έντεκα ακριβοπληρωμένους μαντράχαλους [οι πιο πολλοί ξένοι] που η μάνα τους τους γέννησε με την ικανότητα να τρέχουν και να κλωτσούν μια μπάλα καλύτερα από τους υπόλοιπους. Για μια ιδέα την οποία δεν αξίζει να πολεμήσεις. Για ένα κούφιο κύπελλο.

Όλοι είδαμε τα πρόσφατα επεισόδια στον αγώνα που έκρινε το πρωτάθλημα. ΑΕΛ - ΑΠΟΕΛ.

Τι κατάλαβε ο οπαδός που έριξε την κροτίδα; Ποια ήταν η ευχαρίστηση που ένιωσε; 

Δε ξέρω και δε με ενδιαφέρει αν ήταν αελίστας ή αποελίστας. Δε με ενδιαφέρει αν υπήρχε η τρύπα από παλιότερα ή όχι. Σημασία έχει ότι ακόμα ένα παιχνίδι διακόπηκε λόγω του παράγοντα 'οπαδός'.

Και όλοι ξέρουμε πολύ καλά ότι, όσα μέτρα και να πάρει η αστυνομία, όσους νόμους και να θεσπίσει η κυβέρνηση για να πατάξει τη βία στα γήπεδα, του χρόνου πάλι τα ίδια θα γίνονται. 

Θα βρεθεί ένας ένοχος, θα τιμωρηθεί και η ζωή συνεχίζεται. Οι ίδιοι γνωστοί-άγνωστοι τραμπούκοι θα αλληλομισούνται, θα σκοτώνονται μεταξύ τους για ένα θεό πνεύμα και έντεκα ημίθεους θνητούς που φορούνε την ίδια φανέλα. Η ΚΟΠ θα σιωπά και θα αφήνει τους ενόχους, τα σωματεία στην ατιμωρησία.

Οι θεοί σας ήρθανε και θα φύγουνε.

Ακριβώς όπως το Νέο.