node*

και σταματά μια στιγμή ένα αυτοκίνητο μπροστά στην πύλη, έλα κοντά μου λέει, μου δίνει δύο μαύρες kitkat. Για μένα; Ευχαριστώ -ναι γιε μου, ανάγιωσα τζιεγώ στρατιώτες. άνοιξα τη μία και έφαγα το ένα τέταρτο. Κι ας μην μου αρέσουν οι μαύρες. αυτή ήταν κάτι άλλο. Είναι η ανθρώπινη καλοσύνη σε μια γλυκόπικρη γεύση. Dear ma'am, ο άγνωστος στρατιώτης με το χακί μπερέ σε ευχαριστεί από καρδιάς.  {τη δεύτερη σοκολάτα την έδωσα στον επόμενο. Το καλό δεν το κρατάς μόνο για τον εαυτό σου} P.S.:δεν είναι κατάντια που ο στρατιώτης των φυλακίων φχαριστιέται τη σκοπιά στη νεκρά γιατί πιάνει καλά το τούρκικο dance fm; κατάντια, μα όχι για το στρατιώτη. Ο νοών νοείτω. Τροφή για σκέψη.

πάλι ο κόσμος μας άφησε μόνους στα χακί, μόνους και στα ανθρώπινα. πάλι την ίδια γλώσσα μιλούμε εγώ και ο εαυτός μου. πάλι ο καπνός και το όνειρο θα γίνουν ένα. ~let me float back to the place you found me. I'll be okay.

και κάποιες φορές εκείνος ο καφές σε ξυπνά κι άλλες σε κοιμίζει, κάποιες φορές σε ξενυχτά και άλλες σε κάνει να ονειρεύεσαι, κάποιες φορές σε λυτρώνει και άλλες σε βασανίζει, κάποιες φορές είναι μοναχικός κι άλλες φορές με άλλους, κάποιες φορές σε ηρεμεί κι άλλες σε θυμώνει. Μα είναι καφές. Και τον καφέ τον σέβεσαι, γιατί έχει γίνει πια με ή χωρίς τα πρωινά τσιγάρα αν πίνεις ο καλύτερος σου φίλος.

για να φωνάζουνε δέκα! δέκα! στο θάλαμο πα' να πει κάτι γίνεται σοβαρό, ή σφάζουνε κανένα και μετρούνε μαχαιριές ή βαθμολογούνε εκρήξεις βρώμας γνωστές και ως κλανιές ή φέρανε κρυφά καμιά γυναίκα μέσα και καταλαβαίνετε τι γίνεται, τέλος πάντων κάτι καλό. Τελειώνω που λέτε με τη σκοπιά μπαίνω μέσα, τι να δω; ζαβλακωμένα τα ζώα μπροστά στην τηλεόραση -ούτε λόγος για ύπνο- να βλέπουνε κινητούς κώλους να περπατάνε μπρος-πίσω και να ακούς χειροκροτήματα, εφηβικές τσιρίδες τύπου Ρουβά και επιφωνήματα χιμπαντζήδων και λοιπών του ανθρωπίνου είδους συγγενών αγρίων ζώων, βλέπε ααααα, εεεεε, οοοοοο, ουουουουου και λοιπά. περί του σταρ Κύπρος ( coughs)   feel fan ττά stic  ο λόγος, σόρυ, το μέγα, παρασύρθηκα, κρίσεις νοσταλγίας βλέπετε κι ας μην έκλεισα καν τα δεκαχτώ. Του μοναδικού σόου χάριν του οποίου η πολυεργαλείο πολυμοντέλο πολύχρωμη (κατάλογος  dulux  για να είμαστε ακριβείς) πολυπαρουσιάστρια (στο εξής αναφερόμενη και ως μεγίστη) Χριστιάνα Αριστοτέλους έβαλε περ...

από μικρός έγραφα. Τίποτα ολοκληρωμένο φυσικά, καθώς κάτι έλειπε πάντα. χαρακτήρες πέρασαν πολλοί από το μυαλό μου. Ήμουν δραστήριος. Ήμουν αθληταράς. Ήμουν χιπστεράς και μονίμως b&w-level-depressed μονίμως. Ήμουν νέρντουλας. Ήμουν ζόμπι. Ήμουν το εξωγηινάκι από τα space invaders σε αποχρώσεις κεραυνού. Ήμουν ο wannabe ευθυμογράφος κριτικός εγώ. Η λάμπα όμως άρχισε σιγά σιγά να ανάβει μια βαρετή μαγιάτικη προς καλοκαιρινή μέρα. Ήτανε σάββατο, είχα βγει την προηγούμενη και οι μπόσοξ είχαν κερδίσει. Ξύπνησα ποιητικά, με τις ηλιαχτίδες να καίνε τα πόδια μου. Κατέβασα τη δόση από καφέ μου και άνοιξα τη χθεσινή city. Και ήτανε τότε ο καιρός που είχανε μια στήλη με έξυπνα τουί. Διάβασα δυο, γέλασα -σπάνιο φαινόμενο για το λυκειόπαιδο εμένα- και αποφάσισα να ψάξω την ελληνική, λιγότερο φέιμους πλευρά του τουίτερ, που ποτέ δεν είχα ασχοληθεί μαζί της. Ήδη είχα και μια σελίδα που έγραφα τις πικρίες μου για προσωπική κυρίως χρήση, και είπα πως ευκαιρία ήτανε να το προωθήσω.  Αρχικά...