Πανεπιστήμιο της Δευτέρας. Πριν λίο ήμουν τζιαμέ. Μαζί με τον έντιμον κύριον υπουργόν Άμυνας με τον οποίο εκάμαμε συζήτηση, λέμεν τώρα, γιατί έκαμε μας show φυσικά, τζαι εν μας άφησε space για ερωτήσεις για εμάς τα τελειόφοιτα που εβάλαν στο πάνελ για μια μονάδα ακόμα στο ΔΔΚ. Τζαι εδοκίμασα να κάμω μιαν ερώτηση. Φυσικό επόμενο, να φρικάρω τόσο ώστε να μεν μπορώ να αρθρώσω λέξη. Να προσπαθώ ματαίως να ενώσω σκόρπιες λέξεις που είχα μες στο νου μου, ενώ δευτερόλεπτα πριν είχα έτοιμη έξυπνη ερώτηση, η οποία πάνω από όλα έβγαζε νόημα. Για να μεν τα πολυλογώ, εχτός που το ότι εν εκατάφερα να ξεφύγω που τα κλισέ, έγινα τζαι ρεζίλι, τζαι εν θα μου το συγχωρέσω, not anytime soon τουλάχιστο. Αν εν ένα καλό που εφκήκε που τη σημερινή εκδήλωση εν ότι επιτέλους ανακάλυψα ακόμα ένα μέρος του εαυτού μου. Εν κάμνω για σοβαρή συζήτηση χωρίς ίχνος ειρωνίας ή κυνισμού. Τέλος.