node*

Από τοσοδούλικο ήμουνα αδικημένο. Όταν οι άλλοι παίρνανε δυο και τρία και τέσσερα (παιδιά) ΔΩΡΑ εγώ ο κατούρης έπαιρνα για δώρο ένα σάκο του μποξ για να βγάζω τα νεύρα μου γιατί ένα δώρο θα έπαιρνα πάλι για Χριστούγεννα και γενέθλια. Πείτε μου, σε τι φταίω που ο Τζίζας αποφάσισε να γεννηθεί μια μέρα μετά από το μέγα μπούλμπιο τον γλόμπο;   Παίζει πλέον το σενάριο να ήταν συνομωσία των τροϊκανών για να είμαι οικονομικός, και απορώ γιατί δεν έχουνε παραπονεθεί ακόμη τα τζάμπο και ο Στεφανής. ΞΥΠΝΑΤΕ ΟΡΕ ΣΑΣ ΤΡΩΝΕ ΤΙΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ! Πότε έφτασα εδώ; πότε γεννήθηκα κι ο γιατρός επέμενε να κάνουνε εξορκισμό στο μαύρο τερατάκι που βγήκε από την κοιλιά της μάνας μου; πότε έριξα για πρώτη φορά το χριστουγεννιάτικο δέντρο φωνάζοντας τίμπερ; (οι τζιχαντιστές ισχυρίζονται πως φώναζα αλλάχου άκμπαρ αλλά δεν ισχύει) πότε άκουσα για πρώτη φορά το καλιφορνικέισιοοοοοοο; πότε τέλειωσα το σχολείο και μπήκα στα γκίνες για την πρώτη οικολογική λάμπα απόφοιτο ανώτερης εκπαίδευσης; πότε φόρεσα χακί; πό

Έλα να τα πιούμε μαζί. Tόσος καιρός έχει περάσει. Άσε τον εαυτό σου ελεύθερο. Τη μουσική να σε ταρακουνήσει. Κι έλα να χορέψουμε όπως κι οι δυο δε ξέρουμε ξενιτεμένο μου. One, two, three, one, two, three, drink. Καλωσόρισες.

έλα να ακούω χριστουγεννιάτικα τραγούδια και διαφημίσεις του στεφανή στο μιξ έλα να βλέπω φωτάκια στους δρόμους έλα να βλέπω στεφάνια κρεμασμένα στις πόρτες, γιρλάντες κι αγιομπίληδες στα παράθυρα έλα να βλέπω ουρές στα τζάμπο και τη μέγκαλαντ έλα να μυρίζω σουβλάκια που ψήνει ο κούντουρος έλα να βλέπω σκιπ γεμάτα με περιτυλίγματα δώρων έλα να ακούω πατεράδες να γκρινιάζουν 'ΕΝ ΦΚΑΙΝΟΥΜΕ ΠΑΛΕ ΦΕΤΟΣ ΤΖΑΙ ΤΟ ΜΩΡΟ ΘΕΛΕΙ ΑΙΦΟΝΙ' έλα να ακούω μανάδες να φωνάζουν 'ΚΩΣΤΑ ΒΟΗΘΑ ΝΑ ΕΤΟΙΜΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΖΙ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΥΣ ΠΑΛΕ' έλα να ακούω κλάματα 'ΜΑΜΜΑ ΗΘΕΛΑ ΑΙΦΟΝΙΙΙΙΙΙ ΕΝ ΠΙΣΤΕΦΚΩ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΒΑΣΙΛΗΗΗ :'( ' έλα να περνούμε τις γιορτές μέσα στα στρατά έλα να ακούω πως τα χαίρεστε τα χριστούγεννά σας έλα να βλέπω τα χρώματα, κι άλλα πράσινα, κι άλλα κόκκινα και για να καταλάβετε, η γεμιστήρα με τις σφαίρες στη σκοπιά είναι τυλιγμένη με κόκκινη ταινία μα δεκατέσσερις προσπάθειες είναι πολύ λίγες

STICK TO THE PLAN Όταν οι μήνες γίνονται γράμματα σε σκοπιές και σε καπέλα. Όταν οι πέντε μέρες της βδομάδας βγαίνουν με 2-5 ώρες ύπνο. Όταν η σκοπιά βγαίνει με mix και dance fm. Όταν νιώθεις την αδικία στο πετσί σου. Όταν ξανανιώθεις την αδικία στο πετσί σου και ξανά και ξανά και ξανά. Όταν ο συνάδελφος σου είναι και αδελφός σου. Όταν χρυσώνεις το coffee island. Όταν οι άλλοι προσέχουνε ένα κοντέινερ με δέκα λουκέτα και είκοσι μολυβοσφραγίδες. Χαίρε, ω χαίρε, στρατιώτη της νεκράς.

ανακάλυψα πως πλέον αυτό που μου λείπει είναι μία  στάνταρ drinking partner. (και για καφέ, αλλά εδώ μιλούμε για άλλη κατηγορία). Κι ας μην έχουμε σχέσεις. Κι ας μην καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλο. Κι ας είναι στον ήλιο κι εγώ στο φεγγάρι. Κι ας μην πιστεύουμε τα ίδια. Κι ας μη λέμε τυχαίες εφήμερες κουβέντες. Κι ας μη μιλούμε καν αν δε χρειάζεται. Μόνο να κοιταζόμαστε. Να χαμογελάμε. Και να μιλά μόνο το αλκοόλ και κάτι άγνωστο που μας λείπει. όπως θέλετε ονομάστε το. Μάτια ποτισμένα θέλω.

και να που μου περνά πάλι από το μυαλό η σκέψη να γίνω παραγωγός, producer, πώς το λέμε ρε παιδί μου, αυτό και ξανασκέφτομαι την επιτυχία που έχει ο αγαπημένος μου είρωνας της μουσικής σκηνής (αν, κύριοι, θεωρείτε την ηλεκτρονική μουσική μουσική, αλλιώς συνεχίστε πιο κάτω) και κόλλημα μου μέγα, ψόφιος ποντίκας ή deadmau5 για τους γραμματιζόμενους, και λέω και εγώ να αρχίσω ξανά το podcast μου. Και μετά βλέπω mad και ακούω ελληνικά pop hits και καταλαβαίνω το επίπεδο εδώ. Τόσο εκπληκτικό, τόσο wannabe τραγούδι του μηδενιστή και του σταν ΦΕΤΟΣ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΥΥΓΕΝΝΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑΑΑΑ, τόσο not. μου λένε γίνε ηθοποιός και το 'χεις και φαντάζομαι τη βλακόφατσα μου στο γυαλί να της φέγγουνε προβολείς και κάτω να χειροκροτούνε ή να γελούνε ή να γιουχαΐζουνε και εγώ να ιδρώνω σαν τυφλοπόντικας που βλέπει φως για πρώτη φορά, και στα περιοδικά 'ο μπούλμπιος ο μέγας ο γελωτοποιός' ή 'τραγικότατος'. Μπούλμπι ο μέγας ο Αλίκης ο Βουγιουκλάκης. Ξανθός, υπέροχος. (υπό επίδραση ναρκωτικών

και σταματά μια στιγμή ένα αυτοκίνητο μπροστά στην πύλη, έλα κοντά μου λέει, μου δίνει δύο μαύρες kitkat. Για μένα; Ευχαριστώ -ναι γιε μου, ανάγιωσα τζιεγώ στρατιώτες. άνοιξα τη μία και έφαγα το ένα τέταρτο. Κι ας μην μου αρέσουν οι μαύρες. αυτή ήταν κάτι άλλο. Είναι η ανθρώπινη καλοσύνη σε μια γλυκόπικρη γεύση. Dear ma'am, ο άγνωστος στρατιώτης με το χακί μπερέ σε ευχαριστεί από καρδιάς.  {τη δεύτερη σοκολάτα την έδωσα στον επόμενο. Το καλό δεν το κρατάς μόνο για τον εαυτό σου} P.S.:δεν είναι κατάντια που ο στρατιώτης των φυλακίων φχαριστιέται τη σκοπιά στη νεκρά γιατί πιάνει καλά το τούρκικο dance fm; κατάντια, μα όχι για το στρατιώτη. Ο νοών νοείτω. Τροφή για σκέψη.

πάλι ο κόσμος μας άφησε μόνους στα χακί, μόνους και στα ανθρώπινα. πάλι την ίδια γλώσσα μιλούμε εγώ και ο εαυτός μου. πάλι ο καπνός και το όνειρο θα γίνουν ένα. ~let me float back to the place you found me. I'll be okay.

και κάποιες φορές εκείνος ο καφές σε ξυπνά κι άλλες σε κοιμίζει, κάποιες φορές σε ξενυχτά και άλλες σε κάνει να ονειρεύεσαι, κάποιες φορές σε λυτρώνει και άλλες σε βασανίζει, κάποιες φορές είναι μοναχικός κι άλλες φορές με άλλους, κάποιες φορές σε ηρεμεί κι άλλες σε θυμώνει. Μα είναι καφές. Και τον καφέ τον σέβεσαι, γιατί έχει γίνει πια με ή χωρίς τα πρωινά τσιγάρα αν πίνεις ο καλύτερος σου φίλος.

για να φωνάζουνε δέκα! δέκα! στο θάλαμο πα' να πει κάτι γίνεται σοβαρό, ή σφάζουνε κανένα και μετρούνε μαχαιριές ή βαθμολογούνε εκρήξεις βρώμας γνωστές και ως κλανιές ή φέρανε κρυφά καμιά γυναίκα μέσα και καταλαβαίνετε τι γίνεται, τέλος πάντων κάτι καλό. Τελειώνω που λέτε με τη σκοπιά μπαίνω μέσα, τι να δω; ζαβλακωμένα τα ζώα μπροστά στην τηλεόραση -ούτε λόγος για ύπνο- να βλέπουνε κινητούς κώλους να περπατάνε μπρος-πίσω και να ακούς χειροκροτήματα, εφηβικές τσιρίδες τύπου Ρουβά και επιφωνήματα χιμπαντζήδων και λοιπών του ανθρωπίνου είδους συγγενών αγρίων ζώων, βλέπε ααααα, εεεεε, οοοοοο, ουουουουου και λοιπά. περί του σταρ Κύπρος ( coughs)   feel fan ττά stic  ο λόγος, σόρυ, το μέγα, παρασύρθηκα, κρίσεις νοσταλγίας βλέπετε κι ας μην έκλεισα καν τα δεκαχτώ. Του μοναδικού σόου χάριν του οποίου η πολυεργαλείο πολυμοντέλο πολύχρωμη (κατάλογος  dulux  για να είμαστε ακριβείς) πολυπαρουσιάστρια (στο εξής αναφερόμενη και ως μεγίστη) Χριστιάνα Αριστοτέλους έβαλε περούκα  slash  κο

από μικρός έγραφα. Τίποτα ολοκληρωμένο φυσικά, καθώς κάτι έλειπε πάντα. χαρακτήρες πέρασαν πολλοί από το μυαλό μου. Ήμουν δραστήριος. Ήμουν αθληταράς. Ήμουν χιπστεράς και μονίμως b&w-level-depressed μονίμως. Ήμουν νέρντουλας. Ήμουν ζόμπι. Ήμουν το εξωγηινάκι από τα space invaders σε αποχρώσεις κεραυνού. Ήμουν ο wannabe ευθυμογράφος κριτικός εγώ. Η λάμπα όμως άρχισε σιγά σιγά να ανάβει μια βαρετή μαγιάτικη προς καλοκαιρινή μέρα. Ήτανε σάββατο, είχα βγει την προηγούμενη και οι μπόσοξ είχαν κερδίσει. Ξύπνησα ποιητικά, με τις ηλιαχτίδες να καίνε τα πόδια μου. Κατέβασα τη δόση από καφέ μου και άνοιξα τη χθεσινή city. Και ήτανε τότε ο καιρός που είχανε μια στήλη με έξυπνα τουί. Διάβασα δυο, γέλασα -σπάνιο φαινόμενο για το λυκειόπαιδο εμένα- και αποφάσισα να ψάξω την ελληνική, λιγότερο φέιμους πλευρά του τουίτερ, που ποτέ δεν είχα ασχοληθεί μαζί της. Ήδη είχα και μια σελίδα που έγραφα τις πικρίες μου για προσωπική κυρίως χρήση, και είπα πως ευκαιρία ήτανε να το προωθήσω.  Αρχικά έπα

και πώς από το όχι με κεφαλαία περάσαμε εβδομηντατέσσερα χρόνια μετά στο όχι καριολάκι ένας θεός και ένας τραγουδιστής το ξέρουνε. Όχι για την περηφάνεια τούτου του τόπου και της σημαίας της μπλε με το σταυρό τον άσπρο μα και για την περηφάνεια των παιδιών που περπατάνε έξω από την πρεσβεία με τη σημαία, μα πάνω απ' όλα για την περηφάνεια των γονιών που έχουνε να λένε στους γύρω πως το παιδί τους παρελαύνει, όχι αυτό, το πίσω δεξιά και δες τι μαλλί του έκανα η μάνα του. Και εγώ όχι μάνα, στην παρέλαση θα πάω να φάω σάντουιτς του στάτιου και τη δόση μου καφέ και ίσως τίποτα σε θηλυκό που τόσο μου λείπει στα χακί. Και όχι μάνα, να γυρίσω πίσω δε θέλω. Μα όχι, δε μπορώ να κάνω κι αλλιώς γιατί όχι στην έξοδο θα μου πούνε και όχι στη ζωή μου μετά. Πολλά και τα όχι που άκουγα και όχι δε γίνεται και όχι είσαι μικρός και όχι είσαι παράλογος, και όχι δε σε θέλω και όχι μείνε μακριά. Τόσο που λέω και εγώ όχι στον εαυτό μου πριν προλάβει ο άλλος να ξεστομίσει τη λέξη. Τα όχι σ

Για όσους και κυρίως όσες το αγνοούν, το περίφημο 'μέχρι' στο στρατό είναι η μέρα που παίρνεις την προαπόλυσή σου χρησιμοποιώντας την άδεια που σου απομένει. Η νύχτα και η τελευταία σκοπιά που γίνεσαι στουπί με τη σειρά σου. Η μέρα που επιτέλους μπορείς να αφήσεις μούσι και μαλλί. Η μέρα που επιτέλους μπορείς να βάλεις φωτιά σε ό,τι σου θυμίζει τα προηγούμενα δύο χρόνια. Και για αυτό το μέχρι ζούμε. Δε φταίνε οι συνεχείς δόσεις καφέ και οι απανωτές μου ήττες στο τάβλι για την κατάντια μου.  Αν είναι κάτι που προσπαθούν να πετύχουν -και πετυχαίνουν- στο στρατό είναι να μη σκέφτεσαι. Όποιος σκέφτεται πολύ δεν αντέχει. Έτσι υποχρεώνεις τον εαυτό σου σε τυφλή υπακοή σε κάτι τύπους που φοράνε την ίδια στολή με εσένα, μα με κάτι αστέρια πάνω, φοβούμενος την τιμωρία. Τρομαγμένος στη σκέψη να μείνεις ακόμα περισσότερο μέσα. Να χάσεις την ευκαιρία σου να ξαναγίνεις άνθρωπος για λίγο. Το μόνο που σε ενδιαφέρει πλέον είναι το πότε είναι η διανυκτέρευσή σου. Πότε θα βγεις

ορκίζομαι επισήμως ότι θα είμαι πιστός στην πατρίδα θα σέβομαι το σύνταγμα και τους συνάδοντες με αυτό νόμους και ότι θα αγωνίζομαι για τη διατήρηση της ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητας της δημοκρατίας της κύπρου. ΟΡΚΙΣΘΕΝΤΕΣ, ΑΤΕΝΟΣ.[...] ΠΛΗΝ ΕΝΟΠΛΩΝ, ΚΑΛΥ *μηχανικά το χέρι βρίσκει το μπερέ κάτω από την αριστερή μασχάλη* ΦΘΕΙΤΕ. και χειροκροτήματα που διαλύουνε το στάδιο οι περήφανοι γονιοί και συγγενείς και φίλες. Ο γιος μου. Ο λεβέντης μου. Ορκισμένος. Στρατιώτης. Ποτέ δεν ήμουν υπερασπιστής του τριπτύχου πατρίς-θρησκεία-οικογένεια. Μα την παρασκευή εκείνη κάτι είχε αλλάξει. Έστω προσωρινά. Τι ένιωθες, πρώην νεοσύλλεκτε, όταν μαζί με χίλιους εφτακόσιους συνομήλικούς σου φώναζες τον όρκο; Τι έκανε, πρώην νεοσύλλεκτε, όσο προπονημένος στην πλήρη ακινησία και να ήσουνα, το σώμα σου να τρέμει ολόκληρο ουρλιάζοντας τα λόγια του; Τόσοι ορκίστηκαν μαζί μου και δεν είδα κανένα γύρω μου να τρέμει σαν εμένα. Ίσως είναι το ότι πιστεύουμε πως η φρουρά μας δεν είν

κύριε ανθυπολοχαγέ, αρκετά με τις αναφορές επί αναφορών. Λίγα λόγια κι από ψυχής γιατί οι καρδιές, το συγγνώμη και το ευχαριστώ δεν υπάρχουνε στο στρατό. Οι μέρες μου στο κεν τελειώνουν και δε ξέρω τι πρέπει να κρατήσω, να θυμάμαι και να ξεχάσω. Τις προσοχές και τις ημιαναπαύσεις τις συνήθισα σαν το ποδήλατο. Το όπλο πώς στήνεται θα το ξαναμάθω. Το πώς να σκοπεύω θα το ξανανακαλύψω αν χρειαστεί. Τι θα μείνει άλλο εκτός από μνήμες και στιγμές και καμένα χέρια από κάμψεις στην καυτή άσφαλτο;  Τι θα μείνει εκτός από τη σιωπή μετά από το υμήσια κλίση επί δε-ξιά και το θέσεις για κάμψεις-λάβατε που ακολουθούσε; Τι θα μείνει εκτός από το σεβασμό για τα πρόσωπα που τον άξιζαν; Λοιπόν, ευχαριστώ κύριε ανθυπολοχαγέ. Γιατί κατάλαβες από την αρχή πως εδώ που υπηρετούμε δύο και δύο κάνουν πέντε. Γιατί έμαθες τα ονόματα των τριάντα κωλόνεων που σου αναθέσανε και ούτε καν καταδρομείς δε θέλανε να γίνουν. Γιατί ήσουν αυστηρός εκεί που έπρεπε και χαλαρός εκεί που μπορούσες. Για

Ξύπνιος από τις 4:30 το πρωί γυρεύοντας το ποντίκι του υπολογιστή για καμιά ώρα περίπου με τη βοήθεια του λιγοστού φωτός της οθόνης του κινητού, και τρώγοντας ό,τι έβρισκα μπροστά μου στην πορεία, προσπάθησα να δω τον αγώνα των red sox. Τελικά βρήκα το μάους, έκατσα ξάπλα στον καναπέ με παρέα το lenovo και ένα έτοιμο latte που κέρασα στον πατέρα μου τη μέρα που έμπαινα στο κεν λάρνακας που κανένας δεν είχε πιει και κόντευε να λήξει, μόνο για να ανακαλύψω ότι το stream πια δεν έδειχνε σοξ καθώς είχαμε ήδη κερδίσει 2-1. και έτσι αποφάσισα να γράψω. Έβαλα το habana twist σε repeat. Πήγε πεντέμιση. Και τότε άκουσα. Μπαίνοντας στο κεν λάρνακας δεν ήξερα τι να περιμένω. Ήμουν εκεί, υπάκουος στις οδηγίες που μου είχαν σταλεί μια καλή καλοκαιρινή ημέρα στο γραμματοκιβώτιο, σε φάκελο χωρίς γραμματόσημο και το όνομά μου γραμμένο απάνω. Ήμουν εγώ και ο πατέρας μου και μια τσάντα ταξιδιού παραλλαγής γεμάτη με ό,τι είχαν προτείνει οι μητέρες πρώην στρατιωτών στη δική μου, και ήξερα πως σε

The early bird gets the worm λένε οι εγγλεζομαθείς και έχω να πω πως μόνο early bird δεν ήμουν. Ούτε early γιατί είμαι αργός και διστακτικός, μα ούτε bird -εκτός ίσως από free bird- λόγω μεγέθους. Ξανακοιτάζοντας στα γρήγορα τα σχολικά χρόνια, αλλά και τον προηγούμενο μήνα, βλέπω πολλές ευκαιρίες. Χαμένες ευκαιρίες. Μια μέρα είναι αρκετή για να χάσεις. Το παιχνίδι δεν περιμένει εσένα να είσαι ο διαιτητής του. Ο χρόνος περνά και εσύ μένεις πίσω και μετά σκέφτεσαι. Τον προηγούμενο μήνα όμως εκτίμησα τη φιλία, και την καλή παρέα. [Αυτή που είναι ανοικτή στις σκέψεις μου καμωμένες από φαιά ουσία και βιτριόλι.] Και κατάλαβα πως είναι επιτέλους καιρός να αρχίσω να εκτιμώ τον εαυτό μου λίγο περισσότερο. Την ώρα που θα το διαβάζετε αυτό -το κείμενο γράφτηκε τη νύχτα και δημοσιεύεται την ώρα που υποχρεούμαι να παρουσιαστώ- έχω ήδη γυρίσει μια ακόμα νέα σελίδα, έχω πλέον εισέλθει σε μία ακόμα μούχλα. [όχι μόνο για το μισητό χρώμα της παραλλαγής] Εθνική Φρουρά. Εθνική οκέι. Φρουρά ας πούμε.

Το πρωινό ξημέρωσε. Άργησα να ξυπνήσω και κατάλαβα ότι πλέον άργησα. Δεν πειράζει.  Η νύχτα ήταν υπέροχη. Είμαι καλός στο air hockey. Και έχει κι αλλού πορτοκαλιές και κριθάρι για μπύρες. Δεν πειράζει. I am busy living. *When it’s music that you need and the rhythms up to speed put your arms around me when you hear this sound. If you passion’s for the beat come on get up off your seat let the sound surround you break the boundaries down. Don’t you want to live like you’ve already lived Don’t you want to use what you’ve been given I don’t want to live like I’ve already lived but I do want to get busy living.

ξινό το καλημέρα με κλάμα μωρού και την αδερφή μου να φωνάζει να έρθω κάτω και να φέρω φορμάκι κοντό και κάλτσες. Μετά ένα τηλεφώνημα για τα άρβυλα, και μετά -ναι φυσικά- με θυμηθήκανε οι φοιτητικές οργανώσεις. Τηλέφωνο στο σπίτι και εγώ να βρίζω από μέσα μου γιατί πάλι ξύπνησαν τα σκασμένα και κλαίνε και απαντώ, ναι είμαι ο αντρέας από προοδευτική το γιώργο θα θέλαμε, ναι εγώ είμαι και μου λέει αν πέρασα πουθενά κι αν σκέφτομαι για εξωτερικό και καλή αρχή και μου έδωσε και τηλέφωνα φοιτητών. Αργότερα κατάλαβα πως δεν είναι η προοδευτική η ασφαλιστική αλλά η φοιτητική οργάνωση η αριστερή, δεν το ήξερα από πριν να το κλείσω στην ώρα μου. Jk. Θα ήμουν ο ευγενικός κυνικός με δόσεις καφρίλας που είμαι συνήθως. Σπάνιος στο είδος μου. Εδώ μια σημείωση: όχι, δε μισώ την αριστερή ιδεολογία, πόσο μάλλον τη σέβομαι και της βρίσκω θετικά στοιχεία, όπως και σε κάθε άλλη ιδεολογία. Μισώ τον αριστερό φανατισμό εδώ στην κύπρο και δε θέλω να έχω καμία σχέση με αυτόν -όπως και με δεξιούς κ

Πώς θα σου φαινόταν εσένα αν το πρωινό σου ξύπνημα ήταν τηλεφώνημα συγγενή σου αξιωματικού που να σου λέει συγχαρητήρια; Παράξενες οι χαρούμενες δευτέρες. UCY πληροφορική 19.3. Λυπάμαι όσους κουράστηκαν περισσότερό μου στις παγκύπριες και δεν πήραν θέση. 8-6 τους αιώνιους γιάνκις, ωραίος ο mookie betts κι όποιος κατάλαβε κατάλαβε. -spoiler: το χθεσινό ματς των sox- Να πέρναγε κι η Ελλάδα κι ας αγοράζαμε κι άλλες μπύρες. Το πάρτυ καλά κρατεί και πρωινιάτικα εγώ και η χαρά μου γινόμαστε ένα.  Μουσική. Ηρεμώ. Καιρός να χαρεί και ο υπόλοιπος κόσμος μαζί μου. P.S.: Μαρία σου έρχομαι. Εσένα μια random μέρα, εσένα πριν τις εφτά, εσένα μετά τις οκτώ.

Και τα χρόνια περνούν.  Πότε ξύπνησα για πρώτη φορά -χαρούμενος για κάποιο λόγο- για να πάω στο δημοτικό, πότε αγάπησα τους υπολογιστές για πρώτη φορά, πότε έφαγα δούλεμα για το μέγεθός μου για πρώτη φορά, πότε έφαγα κόλλημα [more like ενθουσιασμός] για πρώτη φορά, πότε αγάπησα ροκ τραγούδι για πρώτη φορά, πότε έγραψα στο πρώτο μου πουκάμισο για πρώτη φορά, πότε φοβισμένος πάτησα στο γυμνάσιο για πρώτη φορά, πότε βγήκα μόνος μου για πρώτη φορά, πότε είδα 007 με φίλους για πρώτη φορά [quantum of solace, είμαι μικρούλι είπαμε], πότε διάλυσα τον εαυτό μου για πρώτη φορά, πότε πήγα σε ματς του κεραυνού για πρώτη φορά, πότε πήρα απολυτήριο για πρώτη φορά, πότε κατάλαβα ότι γράφω καλά για πρώτη φορά, πότε ανακάλυψα την ηλεκτρονική μουσική για πρώτη φορά, πότε μπήκα στο -και από το θεό ξεγραμμένο- κύκκο βήτα για πρώτη φορά, πότε διάλεξα μαθήματα για πρώτη φορά, πότε άρχισα να κράφω κάφρικα αστεία στο τουίτερ για πρώτη φορά, πότε ο εμετός μου έγινε ηλεκτρονικός -βλέπε μπλογκ- για πρώτη φορά

Από τα wannabe-έξυπνα σχόλια που μέσα μέσα γράφω στο τουίτερ καταλαβαίνετε πόσο μεγάλος φαν του κοέλιο είμαι. [Δεν είμαι, πας καλά;] Όχι ηλίθιε. Το σύμπαν δε συνωμοτεί για να γίνει αυτό που θέλεις. Το σύμπαν συνομωτεί μόνο για να σου διαλύσει ακόμα περισσότερο την ήδη κατεστραμμένη σου μέρα. Το τελευταίο μου καλοκαίρι πριν να γίνω 'καλός πολίτης' -σε εισαγωγικά γιατί δε μου φαίνεται πως θα γίνω, άλλη ιστορία αυτή- δεν το περίμενα έτσι. Το περίμενα rave party και guaba, jager και μπύρες, θάλασσες και πρωταράδες, με φίλους, με αστεία, με χαρά, ελευθερία. Αν κάποιος μου έλεγε το Γενάρη πως αρχίζοντας από τον επόμενο μήνα, όνειρα, φαντασιώσεις, ελπίδες που είχα για το καλοκαίρι μου θα καταστρέφονταν θα γελούσα μαζί του. Όλα φαίνονταν τόσο ονειρικά. Δεν περίμενα την καταστροφή. Δεν είχα plan B. Δεν είχα plan be. Μα οι φιλίες καταστράφηκαν. Οι πρωταράδες και τα guaba και τα ποτά και τα πάρτυ θέλουνε παρέα. Και όρεξη, που τόσο μου λείπει τις τελευταίες δύο βδομάδες.  Κ

τα αποτελέσματα των παγκυπρίων έχουν βγει. Σχετικά ευχαριστημένος. Θα μπορούσα ν να με είχαν βαθμολογήσει  να είχα πάει καλύτερα -τι είναι κι αυτή η μαλακία 'θα μπορούσαν να με είχαν βαθμολογήσει'; ναι, είναι σχετικά αυστηροί οι διορθωτές, αλλά εσύ έκατσες τον κώλο σου, διάβασες όσο διάβασες και πήγες να γράψεις. Οπότε είναι καθαρά δική σου ευθύνη ο βαθμός.- 17.2 ο γενικός. ΜΙΑ ΧΑΡΑ. [UCY, I'm on my way] Οι σοξ νίκησαν. Είναι δευτέρα πρωί, και είμαι χαρούμενος. Και όταν χαίρεσαι, πρέπει να μοιράζεσαι το χαμόγελο με άλλους. Είναι ανώφελο και ηλίθιο να γελάς μόνος σου ενώ γύρω σου να βλέπεις μαύρα πρόσωπα. [όχι νέγρους. δεν ήταν ρατσιστικό σχόλιο, for once] Ξύπνα και φτιάξε σε όλους φραπέ και τοστ. Βάλε ακουστικά, άκου nu disco, άρχισε να χορεύεις σαν ηλίθιος στο σπίτι -αφού το ξέρω πως δε μπορείς να χορέψεις, ας χορέψουμε μαζί ντάρλινγκ- και κάνε τους άλλους να σε κοροϊδεύουν. Εσύ έτσι κι αλλιώς δεν τους ακούς, το μπάσο σου καθορίζει τις άτσαλες κινήσεις σου. Γελάνε μ

Δε μου αρέσει να καταφεύγω σε στερεότυπα. Όμως μπορώ να πω πως σαν Κύπριοι έχουμε κοντή μνήμη.  [Διάβαζα ένα άρθρο πριν χρόνια στα αθλητικά μιας εφημερίδας, δε θυμάμαι ποιας, για αυτό και έκτοτε το χρησιμοποιώ σαν φράση.] Έχουμε την ικανότητα να ξεχνούμε και να αγνοούμε πανεύκολα το κακό, μέχρι αυτό να μας χτυπήσει τη δική μας πόρτα. Ο καθένας μας ξέρει από ένα παράδειγμα πρόσφατο, όταν χτύπησε αρχικά η οικονομική κρίση. Όλοι μας μιλήσαμε με το Χ, ο οποίος μας είπε για την ιστορία της Υ που την απολύσανε από τη δουλειά της με τις περικοπές και έχει χρέη και πόσο λυπότανε για αυτή, και τον επόμενο μήνα ο ίδιος Χ πήγε και αγόρασε την καινούρια μερσεντές σε δόσεις 'επειδή η διαφήμιση έλεγε πως τη μπι κλας την είχε σε προσφορά με άτοκες δόσεις' παρόλο που και ο ίδιος και όλοι γύρω του ξέρουνε πως λεφτά δεν έχει, μα η βιτρίνα βιτρίνα. [κάτι έχω με τα αυτοκίνητα και με τους κατόχους μερσεντές. sorry fellas, I'M NOT SORRY.] *disclaimer: η όποια ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπ

Υπάρχει ένα γνωμικό που λέει ότι το μαχαίρι μπορεί να κόψει ψωμί μα μπορεί και να σκοτώσει. και η αλήθεια είναι ότι το όπλο μόνο του δε σκοτώνει. Ο άνθρωπος σκοτώνει. Υπέρ της οπλοκατοχής δεν είμαι. πόσο μάλλον τη βρίσκω ηλίθια. [o carlin το είπε ότι μόνο οι αστυνομικοί και οι εγκληματίες πρέπει να έχουν όπλα;]  Το να υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου με όπλο σε περίπτωση που αυτός που σου επιτίθεται κρατά όπλο το θεωρώ ως το μοναδικό λόγο να έχει όπλο ένας απλός πολίτης. Κατά τα άλλα, να χέσω ΟΛΟΥΣ τους λόγους και τα επιχειρήματά σας. Νομίζω πως η δικαιολογία με την οποία υπάρχουν τα G3 σε κάθε σπίτι πρώην εφέδρου είναι ο πιο γρήγορος οπλισμός του στρατού σε τυχόν επίθεση (?) Okay. Όσο και να λέει ο Άμυνας και ο αρχηγός του ΓΕΕΦ ότι η εθνική φρουρά είναι αξιόμαχη, εγώ δεν πείθομαι. [fyi, είχαμε ένα 'debate' το Δεκέμβρη τέσσερις τελειόφοιτοι με το Φωτίου όταν ήταν ΥπΑμ και τον αρχηγό του ΓΕΕΦ, δεν έδωσα πολλές πληροφορίες αλλά έγινα ρεζίλι ] Η κωλότρυπα που λέγεται Κυπριακός

Ωραία η νύχτα, ωραίος και ο αιώνιος ύπνος. Ωραία τα πρόσωπα, ωραία η πινέζα. Ξυπνώ μεσημέρι για να ανακαλύψω ότι οι red sox νίκησαν. Ωραία. Ωραίο το μπάνιο που θα σου θυμίσει ότι ήσουν έξω.  Ωραίο το φραπέ [σκέτο όλο γάλα btw], ωραίο το πρέτζελ του lidl σε σχήμα ποδοσφαιρόμπαλας. Στο σαράντα το volume του lenovo. E-swing στο spotify.  Τάβλι στο dod. Να περνάς ωραία. Ένα home run του Papi. Ένα τραγούδι για να χορέψεις μόνος σου στο δωμάτιο. Μια τυχερή νίκη στο τάβλι. Το αίσθημα του νερού να τρέχει το πρωί. Ο καφές που σε ξυπνά. Το μήνυμα της δικής σου miss murder. Το πανέμορφο γκολ του βαν πέρσι. Ένα καλό αστείο.  Αυτά τα μικρά πράγματα μετράνε πολύ. Eίσαι γαλήνιος και η κάθε λεπτομέρεια σου φαίνεται ωραία. Και έτσι γίνεται ωραία η ζωή σου. Έστω για σήμερα. Let's ride. σελέστε and co, have fun out there. 

enough whining. more music. relax and enjoy. ίσως καλύτερο από το original.

*οικογενειακές επισκέψεις με κακό χιούμορ και εύκολο, ψεύτικο γέλιο *τρία φραπέ και procrastination *το δωμάτιο μοιάζει με τη λωρίδα της γάζας *σκέψεις αραδιασμένες χωρίς συνοχή Τα μπλογκ είναι μια όαση στο μίζερο σήμερα που ζω.  Τα λίγα χαμόγελα της μέρας τα βρίσκω σε ποστ του αδικημένου και μηνύματα. Είναι ωραίο να βλέπεις πως σκέφτεται ο άλλος. Είναι ωραίο να σκέφτεσαι διαφορετικά. Είναι ωραίο να σκέφτεσαι. Είναι βασανιστικό να σκέφτεσαι πολύ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη δρακουλίνα για αυτό . Hasta pronto.

Ακόμα να καταλάβω ότι οι παγκύπριες τελείωσαν. Που σημαίνει τι; Ένας μήνας χωρίς έγνοιες. Ένας μήνας ελευθερίας. Ένας μήνας για να τον περάσω με φίλους και την τελευταία βδομάδα με δικούς και συγγενείς που θα μου εύχονται 'καλός πολίτης'. Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός. Ο πατέρας μου προσπαθεί να συνηθίσει τη σκέψη του ότι μεγάλωσα. Η μητέρα που προσπαθεί ακόμα να καταλάβει το πώς μεγαλώνει το εφηβικό μου μούσι. [το οποίο παρεμπιπτόντως δε θα μεγαλώσω ακόμα πολύ για να μη μοιάζω με το Μπιν Λάντεν χωρίς κελεμπία] Και τώρα τι με περιμένει; Δεκατέσσερις [24 για άλλους] μήνες κωλοβαρέματος, δυστυχίας, έλλειψης έμπνευσης, καταστροφής, μήνες 'αποτελμάτωσης των ονείρων, ιδεών και οραμάτων' [βλογημένη ανάλυση του καβάφη, σε θυμάμαι ακόμα] Πώς να περάσω το μήνα που μου απομένει; Τι να πρωτοκάνω; Τόσες ωραίες στιγμές μπορώ να περάσω ... ... Τι να κάνω; Ο κόσμος μου καταστράφηκε μέσα σε δύο μήνες. Τι να κάνω; Οι φίλοι οι πολλοί γίνονται φαντάσματα. Τι να κάνω; Το

Όλοι κάποτε ονειρευτήκαμε να γίνουμε διάσημοι. Viral. Internet sensations. Κυρίως στην ηλικία της 6ης δημοτικού [μου], βλέπε περίπου 2007-8. Τον καιρό, δηλαδή, που έγινε της 'μόδας' το MSN messenger [και όλοι είχαμε ένα άτυπο διαγωνισμό ποιος θα είχε τις περισσότερες επαφές στο εμεσέν του]. Από τότε, κατάλαβα τη δύναμη που είχε το internet. Και από τότε, κατάλαβα ότι η πληροφορική ήταν αυτό που μου ταίριαζε. Το πρώτο μου 'podcast' που είχα ανεβάσει, με ένα φίλο κολλητό μου θυμάμαι, ήταν ένα κακόγουστο αστείο που κάναμε στο messenger. Είχε πρωτοεμφανιστεί το windows live, [το οποίο συμπλήρωνε το mediocre windows vista] το οποίο έδινε στους χρήστες του τη δυνατότητα αποστολής ηχητικών και βιντεομηνυμάτων.  Μια καλή ανοιξιάτικη μέρα, ανοίξαμε το λάιβ και στείλαμε ηχητικά μηνύματα σε 2-3 συμμαθητές μας, διάρκειας 10-15 δευτερολέπτων -επειδή τόσο ήταν το όριο-. Αποφασίσαμε ότι μας λέγανε ΟΒΑΚ [δε θυμάμαι τι ακριβώς σήμαινε το ακρώνυμο τώρα, πάντως είχε σχέση με βοθρ

my mood right now. *moving head randomly* [edit:link fix'd]

Κατά τα άλλα το γραπτό ήταν εύκολο. Μια άσκηση στο Β' μέρος εδυσκόλεψε τους παραπάνω, με όσους εμίλησα καταλαβαίνω ότι είμαι ένα από τα ελάχιστα άτομα που εκαταφέραν να τη λύσουν [με μια μαφία of course]. Ήταν τζαι το τρίγωνο, το εγγεγραμμένο στην έλλειψη. Αφού ξέρετε ρε κάχτοι ότι ακόμα τζαι ένας καλός μαθητής τρώει μισήν ώρα μέχρι να φκάλει μια σχέση μεταξύ των δύο ημιτόνων. [btw, ημφ+ημθ=2β^2/(β^2-α^2), παρακάτω εν προχωρά] Γιατί βάλλετε μιαν άσκηση που μόνο ένας των gce ή ασιάτης [stereotypes op] εννα καταφέρει να λύσει; Μόνο οι μαθητές gce τζαι ιδιωτικών έχουν ψυshήν έννεν; Τα παράπονα που εννά ακούσετε σύντομα, τζαι οι καφκάες που εννά κάμουν οι διορθωτές αξίζουν σας. Full stop. ένα δεκαοχτώ για να είμαι χάππυ. ευχαριστούμε θερμά το σπόνσορα του σημερινού εμετού του μπούλμπιου, θεματοθέτες παγκυπρίων εξετάσεων μαθηματικών 2k14. [όμως αντισταθμίζει που εννα φάμε σουβλάκια πόψε] - r.i.p. μόντη

Έχω καιρό να ποστάρω μουσική. Η έμπνευση τελειώνει σιγά σιγά. Μεγαλώνω. Σε ηλικία. Σε γνώσεις. [Όχι σε ύψος.] And we're beautiful. We're doomed. *you feel terrified at the thought of left behind, of losing everybody, the necessity of dying we kid ourselves that there's future in the fucking. But there is no fucking future.

is it just me, ή το 90% του πληθυσμού που θα συμμετέχει στην πορεία περηφάνειας είναι φύλου θηλυκού; is it just me, ή το 90% του πληθυσμού που θα συμμετέχει στη counter-πορεία περηφάνειας είναι ηλικίας >40 ή/και αποελίστες; [σόρρυ, άκυρο. οι αποελίστες έχουν άλλες έγνοιες απόψε] is it just me, ή το 90% του πληθυσμού που θα συμμετέχει σε μια από τις δύο πορείες συμμετέχει για το θεαθήναι; Οι παρελάσεις σας δεν είναι για εμένα. Περήφανος για τον εαυτό μου δεν είμαι.  [and let's not forget παγκύπριες] Αλλά έχω ξηγηθεί μαζί του και μαζί σας. Δε μου αρέσει να βλέπω κάτι που με χαλά, αλλά ταυτόχρονα σέβομαι και την επιλογή του άλλου όσο δε με επηρεάζει. Οπότε, counterpriders, εφόσον είστε straight και 'λογικοί', νορμάλ άνθρωποι, άρα υποθέτω πως έχετε τη λογική να μη μετατραπείτε σε ομοφυλόφιλοι, σωστά; Άρα τι σας πειράζει; Ο άλλος απλώς δηλώνει πως έχει το δημοκρατικό και αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα του να είναι κυρίαρχος του εαυτού του και της σκέψης του, έστω και α

Μια χαρά τα νέα ελληνικά. Βατό γραπτό. Εύκολη έκθεση, πράγματα που δε χρειαζόταν καν να διαβάσεις. Σπατάλησα δέκα λεπτά σβήνοντας φράσεις για να κατεβώ από τις 700 λέξεις. Το γράψανε και στις εφημερίδες.  "Για συγκεντρωμένους υποψήφιους, ήταν το χθεσινό δοκίμιο των Νέων Ελληνικών στις Παγκύπριες εξετάσεις, αφού αν και οι μαθητές κατά την έξοδο τους από τις αίθουσες των εξετάσεων δήλωναν ικανοποιημένοι". Και στην τηλεόραση το δείξανε. Παντού μας το θυμίζανε ότι οι εξετάσεις αυτές κρίνουν το μέλλον μας. Ότι αυτές οι εξετάσεις χρειάζονται για να μπούμε στο πανεπιστήμιο, να πάρουμε πτυχίο, να βρούμε δουλειά [?]. Παντού μας το θυμίζανε ότι κατεβάζαμε τρεις καφέδες τη μέρα για να διαβάσουμε την ύλη, τη λογοτεχνία που μισήσαμε όσο τίποτα άλλο με την επιφανειακή και βαρετή ανάλυση των καθηγητών μας. Παντού μας θυμίζανε τα ιδιαίτερα μαθήματα που τρέχαμε πάνω-κάτω να προλάβουμε.  Οι εξετάσεις δεν έχουν τελειώσει ακόμα. Ακόμα τρέχουμε. Τρελοί. [Αλλοτρίωση: η αποξένωση τ