node*

*μπορεί να νομίζεις πως είσαι cool, αλλά ποτέ δεν θα είσαι τράπεζα-κύπρου-που-διαφημίζει-app-για-τα-στρατευμένα-μας-νιάτα cool ξυπνά και πάλι, φίλες και φίλοι, κάθε εννιά με δώδεκα το πρωί, το douchebag γονίδιο του αγαπητού σας γλόμπου. Ο υποφαινόμενος αποφάσισε να μάθει κινέζικα γιατί είναι παράξενοι οι χαρακτήρες και για να καταλάβει επιτέλους τη γλώσσα που μιλούσαμε στην ενισχυμένη χημεία του λυκείου, προσπαθεί να το διαφημίσει παντού γιατί, όπως και να το κάνουμε, είναι υπέροχος τρόπος να τραβήξεις την προσοχή σε μια συζήτηση, και νιώθει επιτέλους επίτιμο μέλος του χίπστερ community τελεία cy. Way to go boss. Μάθατε πως ανέβασαν την τιμή του εισιτηρίου στο Μουσικό Χωριό Φέγγαρος φέτος; Θα έγινε πλέον mainstream. Κρυφός πόθος για το καλοκαίρι 2k17: να μάθω να χορεύω το ντεσπασίτο πασίτο πασίτο. Πώς το έμαθες εσύ αγαπητέ χιμπατζή που δε βγαίνεις από δωμάτια με air-condition *spoiler alert: ψέματα* σας ακούω να ρωτάτε, και εξηγούμαι: ίντερνετ. Ο μαγικός αυτός τόπος που υπάρχουν

*δηλώνω ένοχος: είδα κι εγώ μισό επεισόδιο Survivor. Ένοχος και πάλι: λόγω του γνωστότατου βίντεο με μια survivorίνα να βγαίνει <διαβάστε με προφορά διαφημιστή σοκολάτας>  από την κρύα θάλασσα του Αγίου Δομίνικου.  Δηλώνω λοιπόν φαν της επίδοξης ομάδας των Μαχητών όσο δηλώνω και vegan, και εξηγούμαι: θα χρειαστεί πρώτα σοβαρή πλύση εγκεφάλου. Θέλω να αρχίσω με μια συγγνώμη για όλες τις αγελάδες που θυσιάστηκαν για να μπορώ να ικανοποιήσω τη λαιμαργία μου αυτή τη χρονιά. Δεν υπόσχομαι πως η επόμενη χρονιά θα είναι καλύτερη, μπορώ όμως να δηλώσω πως θα προτιμώ πλέον βιολογικές αγελάδες - αυτές που τρώω φαίνεται πως κάνουν κακό στην υγεία. Γράφω από το κεντρικό μέτωπο. Είμαι σε πόλεμο με τον τζιχαντιστή το σώμα μου, που απειλεί να ανατιναχθεί αν δεν του δείξω λίγο σεβασμό. Με ντοματίνια για σφαίρες, μαρούλι για ασπίδα και λίγο πατριωτισμό. Κάπου εκεί στον ορίζοντα, το επιβλητικό πρόσωπο του Colonel Sanders  να είναι έτοιμος, σαν άλλος Τραμπ, να τινάξει τα πάντα στον αέρα

*ενός λεπτού σιγή για τα καημένα τα παιδιά που θέλανε να λειτουργήσουν το δικό τους sushi bar και ξέχασαν τους εξαγριωμένους πελάτες που ζητάνε τον κωδικό του ίντερνετ για να βγάλουν σέλφι με το φαΐ τους, hashtag no filter. Ξύπνησε τότε από τη χειμερία του νάρκη, το δικό μου τερατάκι της διασημότητας. Το έκανα εικόνα: εγώ με ένα μικρόφωνο στο χέρι, με ακουστικά στα αυτιά, “είστε συντονισμένοι στη συχνότητα που κανένα ραδιόφωνο δεν πιάνει. Για όλους εσάς που δε μας ακούτε, ευχόμαστε ένα καλό υπόλοιπο της ημέρας.” Μόλις ανάψει η κόκκινη λάμπα που γράφει “On Air” τα πάντα έχουν τελειώσει. Σηκώνεις ό,τι μοχλούς χρειάζεται και ανοίγεις το στόμα σου. Κανένας δεν θα δει τον ιδρώτα που στάζει από το πρόσωπό σου, θα ακούσουν όμως τη φωνή σου, και περιμένουν να μάθουν ποιος είσαι. Προβολείς, κόσμος, κόκκινο χαλί, αυτόγραφα. Εσύ, αγόρι μου, είσαι rockstar. Κέρδισες τη eurovision, του χρόνου νικητής θα τραγουδάς στο Ελευθερία. Έβαλες το νικητήριο τρίποντο στη λήξη, σε

* Ένας σοφός κάποτε είπε, μην αναβάλλεις για αύριο κάτι που μπορείς να μην κάνεις ποτέ. “ Γράφεις αύριο; Δεν έχεις ανοίξει βιβλίο; Δεν έχεις ξαναδεί τον καθηγητή σου; Υπέροχα!” είπε το μυαλό πριν βγει εκτός λειτουργίας. Ας ανοίξουμε τις σημειώσεις. Μη ντετερμινιστικά αυτόματα. Ορισμός. “Έχεις προσέξει ποτέ πόσες ρωγμές έχεις στο ταβάνι; Θέλω να φάω. Τι να κάνουν άραγε οι φίλοι σου;” είπε και διέταξε το μυαλό. Διαβάζοντας βαριεστημένα ό,τι ποστ βρεθεί στο δρόμο σου καταλαβαίνεις πως ήσουν μέσα πριν περίπου ένα λεπτό. Τίποτα καινούριο, τίποτα ενδιαφέρον. “ Εμείς τα 90s kids βγαίναμε έξω στις αλάνες και παίζαμε ποδόσφαιρο μέχρι να νυχτώσει και να αρχίσει να φωνάζει η μάνα μας και να μας μαλώσει που γυρίζαμε στο σπίτι με σκισμένα ρούχα. Τι ωραία που ήταν τότε. Like και share.” Δε ξέρω τι αναμνήσεις έχουν από το δημοτικό οι εικοσάχρονοι νοσταλγοί της παιδικής ηλικίας των social media. Εγώ πάντως τρία πράγματα θυμάμαι από το δημοτικό. Ένα, εκείνο το αξέχαστο μπιτάκι “φυτέψτε

*disclaimer: το κείμενο γράφεται -κλασικά- στο deadline με τη βοήθεια μπύρας και καφέ. Η οποιοδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα θα μπορούσε να ήταν συμπτωματική. Dazed and confused που λέει και το τραγούδι. Πού, στα αιματοβαμμένα εργαστήρια της Πληροφορικής, όπου πάμπολλοι νέοι έπεσαν μαχόμενοι με τους compilers, να προσπαθούμε πάντα τελευταία στιγμή να τελειώσουμε εργασία. Η ώρα πήγε 4, η ομάδα αλλού. Τον ένα τον έκλεψε ο Ορφέας, οι δύο συζητάνε για το τέλειο random και ο υποφαινόμενος να φαντάζεται έναν τέλειο κόσμο. Οι σχεδιαστές ιστοσελίδων μιλάνε συχνά για κάτι που ονομάζεται ‘user experience’, και πώς να κάνεις το μέσο χρήστη να μείνει στη σελίδα, ίσως και να επιστρέψει κάποτε, βασισμένο σε πραγματικά σενάρια. “Μπαίνει ένας πελάτης να αγοράσει μια εξάδα μπύρες kinder Bueno.” Λοιπόν, το θέμα μας σήμερα, παίδες: πώς να κρατήσεις τον πελάτη στο μαγαζί. Βάλε χάρτη στην είσοδο. Σωστή ονομασία των διαδρόμων. Χρώματα να δημιουργούν αντίθεση και να μην ενοχλούν το μάτι. Ευγένεια

A Christmas Carol. Γραμμένο το 1843 από τον Charles Dickens. Γνωστή χριστουγεννιάτικη ιστοριούλα, την έχετε γνωρίσει πιθανότατα σε κάποια χριστουγεννιάτικη γιορτή δημοτικού ή σε μια από τις κινηματογραφικές παραλλαγές της. Πρωταγωνιστής μας ο γνωστότατος Εμπενίζερ Σκρουτζ, πλούσιος και τσιγκούνης. Τον επισκέπτονται μέσα στη νύχτα τα τρία creepy πνεύματα των χριστουγέννων, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Τα υπόλοιπα παραλείπονται: πιθανώς τα γνωρίζετε ήδη, αλλά αν όχι να δείτε την ταινία γιατί είμαι καλός άνθρωπος από σήμερα και μισώ τα σπόιλερς. Δεν είναι όμως όλων οι ζωές μας βγαλμένες από παραμύθια. Είναι όμως ταινίες, και δεν το εννοώ με το τραγικό "η ζωή σου περνά μπροστά από τα μάτια σου σαν κινηματογραφική ταινία μπλα μπλα μπλα". Είναι season-long σειρές πορνό με πρωταγωνιστές τα τρία πνεύματα του εμπενίζερ. Και στα περισσότερα επεισόδια βλέπουμε το παρελθόν να γαμά το παρόν και το μέλλον να περιμένει ανυπόμονα τρίβοντας τα χέρια του. Κάπου μέσα στη μέση κι