node*

* Ένας σοφός κάποτε είπε, μην αναβάλλεις για αύριο κάτι που μπορείς να μην κάνεις ποτέ. “ Γράφεις αύριο; Δεν έχεις ανοίξει βιβλίο; Δεν έχεις ξαναδεί τον καθηγητή σου; Υπέροχα!” είπε το μυαλό πριν βγει εκτός λειτουργίας. Ας ανοίξουμε τις σημειώσεις. Μη ντετερμινιστικά αυτόματα. Ορισμός. “Έχεις προσέξει ποτέ πόσες ρωγμές έχεις στο ταβάνι; Θέλω να φάω. Τι να κάνουν άραγε οι φίλοι σου;” είπε και διέταξε το μυαλό. Διαβάζοντας βαριεστημένα ό,τι ποστ βρεθεί στο δρόμο σου καταλαβαίνεις πως ήσουν μέσα πριν περίπου ένα λεπτό. Τίποτα καινούριο, τίποτα ενδιαφέρον. “ Εμείς τα 90s kids βγαίναμε έξω στις αλάνες και παίζαμε ποδόσφαιρο μέχρι να νυχτώσει και να αρχίσει να φωνάζει η μάνα μας και να μας μαλώσει που γυρίζαμε στο σπίτι με σκισμένα ρούχα. Τι ωραία που ήταν τότε. Like και share.” Δε ξέρω τι αναμνήσεις έχουν από το δημοτικό οι εικοσάχρονοι νοσταλγοί της παιδικής ηλικίας των social media. Εγώ πάντως τρία πράγματα θυμάμαι από το δημοτικό. Ένα, εκείνο το αξέχαστο μπιτάκι “φυτέψτε